“When you forgive someone, the knots are untied, and the past is released”
Reshad Field
Hiédié woorde, wat my so ‘n maand terug op ‘n bruinsuiker-pakkie (om meer spesifiek te wees, my gunsteling koffiewinkel in Cape Gate inkopie-sentrum), begroet het, sou dien as die middelpunt waar om alles draai in hiérdié skryfstuk.
Ek het iewers in verlede jaar (2008), ‘n skryfstuk oor die “Onse Vader” gebed geskryf, en as ek reg onthou, het ek al reeds toe vlugtig genoem, dat ek ‘n skryfstuk oor vergifnis sou wou skryf.
Die tyd om dit te doen, is nou die regte tyd in my lewe. Ek het tot die besef gekom dat miskien is dit dalk goed om oor vergifnis te skryf, want om eerlik te wees, vergifnis is nie vir my maklik nie. Ek sal ander maklik kan vergewe, maar ek sukkel om soms myself te vergewe.
Ek sukkel om spesifiek om myself te vergewe oor dinge wat nie eens nodig is om aan te bly hang nie, maar dan word dit deur myself en ander faktore gemuteer in ‘n aaklige gedrog, wat daarna uit is om my te jag en te verslind.
Die mens het een só ‘n gedrog die naam gegee en dit is skuldgevoelens. Sielkundiges en ander kenners van die menslike psige, sal vir jou kan sê, dat dié gedrog, as dit nie “beheer” word nie, dit elke druppel lewe binne-in jouself wil uitdruk en jou net daar sou los om te verdor.>
Elke druppel lewe uit ‘n mens uitdruk en hom daar los om te verdor?
Noem my naief, maar so vêr my kennis en insig strek, is daar net een manifestasie wie of wat daarna uit is om dit aan die mensekind te wil doen. Hy kom net om alles – absolute alles te vat waarop sy hande … sy kloue kan inslaan, die mensekind se besittings, reputasie en selfs sy lewe[1].
Ja, geagte lesers, dit wil vir my voorkom asof satan, die slang van ouds, nóg steeds daarna uit is om ons lewens op elke manier moontlik te ruïneer, insluitende dat hy die menslike psige so wil manupileer, soveel so dat ons binne-in slyk en modder vasgevang is, met geen uitkomkans nie. Hy wil ten graagste hê dat daardie wurggreep van die kettings waarmee hy ons neergebind het, van so ‘n aard is, dat daar menslike gesproke geen uitkomkans is nie.
Só ‘n lewe het God nooit vir enige van Sy skepsels in gedagte gehad nie, inteendeel Hy wil vir ons ‘n oorvloedige lewe gee[2]- ‘n lewe sonder kettings! Jesus hét die kettings laat afval, en terselfdetyd ons vergewe het.
As ‘n mens Jesus Christus se naam noem, wat is die heel eerste ding wat in jou gedagte opkom? Is dit dalk Josef, Maria en die Kind in die krip, of is dit die wondertekens wat blindes laat sien het, dowes laat hoor het nie en verlorenes laat bekeer het?
Ek sou sê, die antwoord op dié bostaande vraag is die Kruis.
Deur die kruis het daar vir ons verlossing gekom, toe ons nog sondaars was. Ja, dieselfde straf wat rowers en moordenaars en ander kriminele van daardie tyd in die Romeinse ryk moes dra vir hul oortredinge, het Jesus wat sonder sonde was ook onder gelei- die oortredinge wat Hy moes dra was nie syne nie, dit was myne, joune, ons almal s’n.
En die beste van als, ons het absoluut niks gedoen om dit (verlossing van ons sondes – vergifnis) te bewerkstellig nie, maar God het.
Dít my vriend is genade: Om te besef dat God gedoen het wat niemand anders kon doen nie, maar ook dat ons niks van ons kant af enigsins enigiets kan doen om dit te verdien nie. Inteendeel dit is ‘n geskenk wat ons onverdiend kry.
Omdat God ons vergewe het , van alles wat ons teen Sy wil gedoen het, en nie eens meer daaraan dink nie, hoeveel te meer kan ons nie sovêr gaan om onsself te vergewe – te laat gaan van die onnodige bagasie nie.
Dit is nie baie maklik nie. Ek sukkel om myself te vergewe en vry te spreek van dinge in my lewe wat ek so onodig saamsleep, welwetende dat Jesus al my bagasie tot by die Kruis gesleep het – en dáár laat staan het.
So mag jy besef dat Jesus nóg voordat jy vergifnis gesoek het, dit lankal reeds vir jou gegee hét, sonder enige voorwaardes.
Mag jy aan ander ook hiérdié onvoorwaardelike genade geskenk gee van vergifnis sonder om enigiets in ruil daarvoor te ontvang.
Mag jy ‘n lewe hê sonder perke, want God het lank-reeds die lewens-smorende kettings laat verbrokkel en jou verregverdig in Sy Seun, Jesus Christus.
En mag jy ware Shalom in jou lewe ervaar, want net soos God jou nie meer veroordeel nie, hoef jy nie meer jouself te veroordeel en in onvergifnis teenoor jouself te lewe nie.
____________
[1] Joh 10:10a
[2] Joh 10:10b
Wednesday, September 30, 2009
Wednesday, July 1, 2009
Tot die dood ons skei
Daar is ’n Engelse stelling wat lui “There are only two certain things in life- death and taxes”
Is dit nie ironies dat in die bostaande stelling wat handel oor sekerhede in ons lewenswandel hier op aarde, ook noem van die dood nie.
My gevoel is dat terwyl jy nog redelik jonk is, so terwyl jy nog skoolgaande is, dan pla dinge soos die dood jou nie eintlik nie, dis dalk net iets wat saam met die “hoë” ouderdom kom, “so ek gaan my nie veel daaroor verknies nie. Boonop het ek ’n Biologie-taak wat moet klaarkom wat handel oor mitose en die invloed van dié proses op nuwe lewe.”
Maar dan tref dit jou in jou vroeë twintigs (miskien kry die mens tog éérs sy verstand rondom sy een-en-twintigste lewensjaar)…dis nie net ou mense wat doodgaan as gevolg ouderdom nie. Daar is soveel ander omgewings-impakte wie mense rondom jou se draadjies te gou knip.
Ek het alreeds verlede jaar met Oupa Hein se skielike afsterwe ’n Engelse skryfstuk geskryf oor hoe om die afsterwe van iemand naby aan jou, te hanteer, wat ek op my webjoernaal (Blog) en Facebook se notas gepubliseer het en van plan was om ’n vertaling van hierdie skryfstuk in Afrikaans te doen. (vir my lojale Afrikaanssprekende lesers).
Ek het daarteen besluit om die skryfstuk te vertaal(dit verloor dalk sy trefkrag en konteks), maar tog besluit om opnuut oor hierdie onderwerp te besin en ’n nuwe skryfstuk hieroor te skrywe.
My ervaring met die dood is redelik beperk – gelukkig het dit nie baie gebeur dat ek die dood in die gesig moes staar nie, terwyl ’n alter –ego van my die mentaliteit het van ’n hoërskoolleerling, soos genoem in paragraaf drie. En dit is dat net ou mense gaan dood.(lees asseblief my uniek humorsin hierin)
Tot my skok verlede jaar Julie, toe Meneer le Roux, wat vir my skool gegee het ’n paar jaar terug(kan julle dit glo dit is vyf jaar sedert ek by MP se hekke uitgestap het), se vrou skielik aan kanker oorlede is. Sy was dan so jonk. Ek het die begrafnisdiens bygewoon met die aanvanklike motief in my kop om vir Meneer le Roux, ’n vorm van morele ondersteuning te gee, maar in retrospektief, voel ek dat die Here my begin emosioneel skuur en skaaf het, vir die afsterwe van Oupa Hein.
Omtrent dieselfde tyd, met Meneer le Roux se vrou se afsterwe, het oupa Hein en ouma Emmie kom besoek aflê by hul kinders en kleinkinders, wat in die Kaap woon.
Ek wil net op hierdie noot sê dat Oupa Hein en Ouma Emmie nie my biologiese grootouers is nie;Oupa Hein en Ouma Emmie het wél ’n vriendskapsband met my en my ma gesmee, miskien omdat ons so gereeld agter hulle (of voor hulle) in die kerk gesit het…. ek sal nooit rêrig weet hoekom nie.
Een ding wat my altyd sal bybly van Oupa Hein(behalwe dat ek ontdek het waarvan die Götze-humorsin sy oorsprong het, en dat dit oordraagbaar is na die volgende geslag en sommer uitgedeel word aan aangetroudes ook), is dat hy altyd my sou voorstel aan ander mense as sy “seun”(gelukkig is sy oudste seun nie die jaloerse tipe nie, en sover ek kennis dra geen probleem daarmee gehad nie).
Dit is nodeloos om te sê, maar ek het rêrig begin liefword vir die oom met sy Citroën,wat lyk asof dit enige oomblik na die maan toe kan vertrek en sy klein,fyn vroutjie.
Oupa Hein raak toe skielik ernstig siek en word opgeneem vir verder mediese diagnostiese toetse. Die skoknuus: Sy hele liggaam is deurtrek van die kanker en die dokters is nie baie optimisties oor sy toekoms nie. (miskien stel ek dit te sag)
Na ’n baie kort siekbed is Oupa op 25 September 2008 oorlede. Ek was sprakeloos, met die eerste hoor van die nuus. Die emosie van hartseer het my eers rêrig getref met die “dankie-sê” diens op die 3de Oktober. Gedurende die diens kon ek net-net die knop in my keel wegsluk en my emosies onder beheer hou.
Dit was heeltemal ’n ander storie, toe ek vir tannie Elmarie ’n bemoedigende drukkie, na die diens gegee het. Al die emosies het soos ’n damwal meegegee en vloede tot gevolg gehad.Nooit voorheen het ek so broos gevoel soos op daardie stadium nie.
Tog kan ek sê dat dit goed was vir my menswees goed om dit te ervaar, want die realiteit is dat ongelukkig is ons aardse lewens tydelik van aard en een of ander tyd sal ek dieselfde situasie teëkom en moet hanteer.
Dit was moeilik en seer om afskeid te neem van ’n persoon wat so diep in jou hart gekruip het in so ’n kort tydperk. Die leemte wat daar gelaat is, kan volgens jou deur geen ander persoon gevul word, behalwe daardie persoon gevul word nie, veral as jy die persoon begin liefkry het.
Elke keer as ek aan Oupa Hein dink, grinnik ek by myself, want in my gedagtes dink ek terug aan die tye toe hy “skelm” agter die kerktoring, voor die kerkdiens sou rook, en sy sigaret ongesiens laat verdwyn, veral as sy oudste seun in die omtrek is.
Die rouproses
Sommige mense sou sê dat om so gou moontlik terug te keer na jou normale daaglikse roetine, sal die verlange na die afgestorwe persoon laat en die hartseer wat jy ervaar het vinniger laat wegkwyn.
Ekself wil verskil van hierdie bostaande vorm van “cope”, juis omdat ek besef dat mense óf introverte is óf ekstroverte is en elkeen enige vorm van emosionele uitdrukking verskillend sou uitdruk.
In my opinie, dink ek die rouproses moet tydsgewys net soos die proses van vergifnis(of self-vergifnis hanteer word. Dit is nie sommer ’n proses wat jy oor en verby kry nie, en die tyd wat dit sal neem om te rou en afsluiting in jou lewe te kry, wissel van persoon tot persoon.
In die Joodse kultuur(en dit is tot vandag toe ook so), is daar die rou-tydperk genaamd Shivah (uitgespreek Shi-vah) wat vir sewe(Die Joodse woord vir “sewe” is “Shivah) dae lank aanhou,spesifiek wanneer ’n gesinslid van ’n kerngesin afsterwe, dit wil sê vader,moeder, seun,dogter, broer, suster of lewensmaat(Ook in totaal sewe).
Tydens ’n Shivah word die normale kultuur-rituele nie gevolg nie, behalwe tydens feesdae(uitsluitend Sabat dae wat nie op so ’n feesdag val nie), en word die shivah ook ’n sittende shivah genoem.
Dié bostaande ritueel, volgens die beperkte hoeveelheid beskikbare historiese informasie, kan selfs in die Bybel nagespeur word, en is veral sigbaar in die Nuwe-testamentiese oorvertelling van Lasarus wat uit die dood uit opgewek is deur Jesus (Johannes 11).
Teen die tyd dat Jesus en sy volgelinge in Betanië aangekom was Lasarus se liggaam al reeds vier dae in die graf gewees (Volgens Johannes 11:39) en dus die vierde dag van Shivah.
Nog ’n aanduiding dat die Shivah nog aan die gang is, word bevestig deur die woorde van vers 19 wat so lees: “en baie van die Jode het na Marta en Maria toe gekom om hulle oor hul broer te troos”. Die gebruik wat tydens die Shivah periode plaasvind deur nie-familielede en vriende wat die familie in rou besoek, staan bekend as Nichum Aveilim. Die familie waarby besoek afgelê word, word met die volgende seënwoorde begroet : Ha-Malom y’nachem et’khem b’tokh sh’ar avelei Tziyon Viyrushalayim , wat vertaal kan word as “Mag die Alomteenwoordige jou vertroos saam met die ander roubeklaers van Sion en Jerusalem.”
Die besoekers aan die huisgesin sal nie ’n gesprek aan die gang sit nie, maar sal net begin praat, as die gesinslid in rou wil praat. Dit word gesien as ’n vorm van respek, maar dit kan ook as deel van vertroosting gesien word… deur daar saam getreur en getroos kan word.
Dit bring my tot by die kortste vers in die Bybel, naamlik “En Jesus het gehuil”. Baie van die Bybel-kommentatore en ander teoloë, is van mening dat Jesus op daardie stadium nie net gerou het oor die deur prys wat die mens moet betaal vir hul erfsondes nie, maar eerder dat Jesus ’n vriend aan die dood afgestaan, by wie Hy net ’n mens kon wees.
Baie mense sien net die Goddelikheid van Jesus raak- daar is niks verkeerd daarmee nie, maar vergeet soms dat Jesus terselfdertyd ook ten volle mens was. Jesus, het soos enige mens gehunker om ’n diep, intieme vriendskap met ’n groep mense te hê by wie hy net homself kan wees, waar Hy net kon uitspan na ’n lang dag van mense die Waarheid leer kon rustig word en dalk net kon ontspan.
Lasarus was vir Jesus so ’n persoon gewees: Jesus kon teenoor hom oopmaak en laat gaan, as die dag se dinge net te veel vir Hom geword het, of selfs net ’n persoon saam met wie Jesus kon lag en waarvoor Jesus selfs voor ’n streep kon trek.
Ek dink die rede hoekom Jesus se “gemoed volgeskiet het”(die Ou Vertaling praat daarvan dat Hy “bewoë geraak het”, is dat die regverdigheid wat God moes meebring as gevolg van die mens se keuse om te sondig, maak nie net mense seer deurdat hulle verewig van hulle geliefdes geskei gaan word deur die rivier van die dood nie, maar ook dat God wou dit nooit so hê nie, God het ’n beter plan vir die mens- En Jesus besef dat Hy die hoofrol gaan speel daarin, en dat Hy net ’n paar weke daarna self Sy lewe sou opgee, nie om in alle Ewigheid dood te bly nie, maar juis die dood te oorwin en die houvas van die sonde op mens te breek, sodat die mens verewig saam met Hom sal wees, al sterf hulle ook.
Jesus openbaar alreeds toe Hy vir Lasarus uit die dood opgewek het, dat al die mag aan Hom gegee is hier op aarde en in die hemel , deur Sy Vader in die hemel. Hy bevestig ook sy woorde aan Marta : “Ek is die opstanding en die lewe; wie in My glo, sal lewe al het hy ook gesterwe; en elkeen wat lewe en in My glo, sal nooit sterwe tot in ewigheid nie.” (Johannes 11:25-26)
Die bostaande woorde wat Jesus gespreek het, gee vir my die hoop en versekering dat ek weer vir Oupa Hein gaan sien eendag wanneer ek huis toe gaan om met God te wees. Ek het so ’n vermoede dat hy my van agter af gaan bekruip en tweede in lyn gaan wees om my in die Hemel te verwelkom. Terselfdertyd sal hy seker by Jesus spog, dat ek sy “seun” is.
Ek wil hierdie skryfstuk graag afsluit met die seënwoorde van Rob Bell, bekende prediker van die Nooma (uitgespreek Knee-Ma) DVD-reeks, waarmee hy die DVD, Matthew ,afsluit (Die spesifieke DVD handel juis oor die rouproses, en het gedeeltelik gedien as agtergrond vir hierdie skryfstuk.)
“Mag jy besef dat Jesus ook gehuil het
Mag jy tot insigte kom, dat die emosies wat jy ervaar, dat dit oukei is.
Mag jy die keuse maak om nie jouself af te sny van ander mense en verbitter te raak nie, maar oop sal wees vir ander se omgee.
Mag jy besef dat God deel is van jou “sittende shivah”,dat Hy altyd teenwoordig is en dat Hy saam met jou rou, maar ook terselfdertyd jou seer te genees
Mag ons daarin hoop vind.”
Is dit nie ironies dat in die bostaande stelling wat handel oor sekerhede in ons lewenswandel hier op aarde, ook noem van die dood nie.
My gevoel is dat terwyl jy nog redelik jonk is, so terwyl jy nog skoolgaande is, dan pla dinge soos die dood jou nie eintlik nie, dis dalk net iets wat saam met die “hoë” ouderdom kom, “so ek gaan my nie veel daaroor verknies nie. Boonop het ek ’n Biologie-taak wat moet klaarkom wat handel oor mitose en die invloed van dié proses op nuwe lewe.”
Maar dan tref dit jou in jou vroeë twintigs (miskien kry die mens tog éérs sy verstand rondom sy een-en-twintigste lewensjaar)…dis nie net ou mense wat doodgaan as gevolg ouderdom nie. Daar is soveel ander omgewings-impakte wie mense rondom jou se draadjies te gou knip.
Ek het alreeds verlede jaar met Oupa Hein se skielike afsterwe ’n Engelse skryfstuk geskryf oor hoe om die afsterwe van iemand naby aan jou, te hanteer, wat ek op my webjoernaal (Blog) en Facebook se notas gepubliseer het en van plan was om ’n vertaling van hierdie skryfstuk in Afrikaans te doen. (vir my lojale Afrikaanssprekende lesers).
Ek het daarteen besluit om die skryfstuk te vertaal(dit verloor dalk sy trefkrag en konteks), maar tog besluit om opnuut oor hierdie onderwerp te besin en ’n nuwe skryfstuk hieroor te skrywe.
My ervaring met die dood is redelik beperk – gelukkig het dit nie baie gebeur dat ek die dood in die gesig moes staar nie, terwyl ’n alter –ego van my die mentaliteit het van ’n hoërskoolleerling, soos genoem in paragraaf drie. En dit is dat net ou mense gaan dood.(lees asseblief my uniek humorsin hierin)
Tot my skok verlede jaar Julie, toe Meneer le Roux, wat vir my skool gegee het ’n paar jaar terug(kan julle dit glo dit is vyf jaar sedert ek by MP se hekke uitgestap het), se vrou skielik aan kanker oorlede is. Sy was dan so jonk. Ek het die begrafnisdiens bygewoon met die aanvanklike motief in my kop om vir Meneer le Roux, ’n vorm van morele ondersteuning te gee, maar in retrospektief, voel ek dat die Here my begin emosioneel skuur en skaaf het, vir die afsterwe van Oupa Hein.
Omtrent dieselfde tyd, met Meneer le Roux se vrou se afsterwe, het oupa Hein en ouma Emmie kom besoek aflê by hul kinders en kleinkinders, wat in die Kaap woon.
Ek wil net op hierdie noot sê dat Oupa Hein en Ouma Emmie nie my biologiese grootouers is nie;Oupa Hein en Ouma Emmie het wél ’n vriendskapsband met my en my ma gesmee, miskien omdat ons so gereeld agter hulle (of voor hulle) in die kerk gesit het…. ek sal nooit rêrig weet hoekom nie.
Een ding wat my altyd sal bybly van Oupa Hein(behalwe dat ek ontdek het waarvan die Götze-humorsin sy oorsprong het, en dat dit oordraagbaar is na die volgende geslag en sommer uitgedeel word aan aangetroudes ook), is dat hy altyd my sou voorstel aan ander mense as sy “seun”(gelukkig is sy oudste seun nie die jaloerse tipe nie, en sover ek kennis dra geen probleem daarmee gehad nie).
Dit is nodeloos om te sê, maar ek het rêrig begin liefword vir die oom met sy Citroën,wat lyk asof dit enige oomblik na die maan toe kan vertrek en sy klein,fyn vroutjie.
Oupa Hein raak toe skielik ernstig siek en word opgeneem vir verder mediese diagnostiese toetse. Die skoknuus: Sy hele liggaam is deurtrek van die kanker en die dokters is nie baie optimisties oor sy toekoms nie. (miskien stel ek dit te sag)
Na ’n baie kort siekbed is Oupa op 25 September 2008 oorlede. Ek was sprakeloos, met die eerste hoor van die nuus. Die emosie van hartseer het my eers rêrig getref met die “dankie-sê” diens op die 3de Oktober. Gedurende die diens kon ek net-net die knop in my keel wegsluk en my emosies onder beheer hou.
Dit was heeltemal ’n ander storie, toe ek vir tannie Elmarie ’n bemoedigende drukkie, na die diens gegee het. Al die emosies het soos ’n damwal meegegee en vloede tot gevolg gehad.Nooit voorheen het ek so broos gevoel soos op daardie stadium nie.
Tog kan ek sê dat dit goed was vir my menswees goed om dit te ervaar, want die realiteit is dat ongelukkig is ons aardse lewens tydelik van aard en een of ander tyd sal ek dieselfde situasie teëkom en moet hanteer.
Dit was moeilik en seer om afskeid te neem van ’n persoon wat so diep in jou hart gekruip het in so ’n kort tydperk. Die leemte wat daar gelaat is, kan volgens jou deur geen ander persoon gevul word, behalwe daardie persoon gevul word nie, veral as jy die persoon begin liefkry het.
Elke keer as ek aan Oupa Hein dink, grinnik ek by myself, want in my gedagtes dink ek terug aan die tye toe hy “skelm” agter die kerktoring, voor die kerkdiens sou rook, en sy sigaret ongesiens laat verdwyn, veral as sy oudste seun in die omtrek is.
Die rouproses
Sommige mense sou sê dat om so gou moontlik terug te keer na jou normale daaglikse roetine, sal die verlange na die afgestorwe persoon laat en die hartseer wat jy ervaar het vinniger laat wegkwyn.
Ekself wil verskil van hierdie bostaande vorm van “cope”, juis omdat ek besef dat mense óf introverte is óf ekstroverte is en elkeen enige vorm van emosionele uitdrukking verskillend sou uitdruk.
In my opinie, dink ek die rouproses moet tydsgewys net soos die proses van vergifnis(of self-vergifnis hanteer word. Dit is nie sommer ’n proses wat jy oor en verby kry nie, en die tyd wat dit sal neem om te rou en afsluiting in jou lewe te kry, wissel van persoon tot persoon.
In die Joodse kultuur(en dit is tot vandag toe ook so), is daar die rou-tydperk genaamd Shivah (uitgespreek Shi-vah) wat vir sewe(Die Joodse woord vir “sewe” is “Shivah) dae lank aanhou,spesifiek wanneer ’n gesinslid van ’n kerngesin afsterwe, dit wil sê vader,moeder, seun,dogter, broer, suster of lewensmaat(Ook in totaal sewe).
Tydens ’n Shivah word die normale kultuur-rituele nie gevolg nie, behalwe tydens feesdae(uitsluitend Sabat dae wat nie op so ’n feesdag val nie), en word die shivah ook ’n sittende shivah genoem.
Dié bostaande ritueel, volgens die beperkte hoeveelheid beskikbare historiese informasie, kan selfs in die Bybel nagespeur word, en is veral sigbaar in die Nuwe-testamentiese oorvertelling van Lasarus wat uit die dood uit opgewek is deur Jesus (Johannes 11).
Teen die tyd dat Jesus en sy volgelinge in Betanië aangekom was Lasarus se liggaam al reeds vier dae in die graf gewees (Volgens Johannes 11:39) en dus die vierde dag van Shivah.
Nog ’n aanduiding dat die Shivah nog aan die gang is, word bevestig deur die woorde van vers 19 wat so lees: “en baie van die Jode het na Marta en Maria toe gekom om hulle oor hul broer te troos”. Die gebruik wat tydens die Shivah periode plaasvind deur nie-familielede en vriende wat die familie in rou besoek, staan bekend as Nichum Aveilim. Die familie waarby besoek afgelê word, word met die volgende seënwoorde begroet : Ha-Malom y’nachem et’khem b’tokh sh’ar avelei Tziyon Viyrushalayim , wat vertaal kan word as “Mag die Alomteenwoordige jou vertroos saam met die ander roubeklaers van Sion en Jerusalem.”
Die besoekers aan die huisgesin sal nie ’n gesprek aan die gang sit nie, maar sal net begin praat, as die gesinslid in rou wil praat. Dit word gesien as ’n vorm van respek, maar dit kan ook as deel van vertroosting gesien word… deur daar saam getreur en getroos kan word.
Dit bring my tot by die kortste vers in die Bybel, naamlik “En Jesus het gehuil”. Baie van die Bybel-kommentatore en ander teoloë, is van mening dat Jesus op daardie stadium nie net gerou het oor die deur prys wat die mens moet betaal vir hul erfsondes nie, maar eerder dat Jesus ’n vriend aan die dood afgestaan, by wie Hy net ’n mens kon wees.
Baie mense sien net die Goddelikheid van Jesus raak- daar is niks verkeerd daarmee nie, maar vergeet soms dat Jesus terselfdertyd ook ten volle mens was. Jesus, het soos enige mens gehunker om ’n diep, intieme vriendskap met ’n groep mense te hê by wie hy net homself kan wees, waar Hy net kon uitspan na ’n lang dag van mense die Waarheid leer kon rustig word en dalk net kon ontspan.
Lasarus was vir Jesus so ’n persoon gewees: Jesus kon teenoor hom oopmaak en laat gaan, as die dag se dinge net te veel vir Hom geword het, of selfs net ’n persoon saam met wie Jesus kon lag en waarvoor Jesus selfs voor ’n streep kon trek.
Ek dink die rede hoekom Jesus se “gemoed volgeskiet het”(die Ou Vertaling praat daarvan dat Hy “bewoë geraak het”, is dat die regverdigheid wat God moes meebring as gevolg van die mens se keuse om te sondig, maak nie net mense seer deurdat hulle verewig van hulle geliefdes geskei gaan word deur die rivier van die dood nie, maar ook dat God wou dit nooit so hê nie, God het ’n beter plan vir die mens- En Jesus besef dat Hy die hoofrol gaan speel daarin, en dat Hy net ’n paar weke daarna self Sy lewe sou opgee, nie om in alle Ewigheid dood te bly nie, maar juis die dood te oorwin en die houvas van die sonde op mens te breek, sodat die mens verewig saam met Hom sal wees, al sterf hulle ook.
Jesus openbaar alreeds toe Hy vir Lasarus uit die dood opgewek het, dat al die mag aan Hom gegee is hier op aarde en in die hemel , deur Sy Vader in die hemel. Hy bevestig ook sy woorde aan Marta : “Ek is die opstanding en die lewe; wie in My glo, sal lewe al het hy ook gesterwe; en elkeen wat lewe en in My glo, sal nooit sterwe tot in ewigheid nie.” (Johannes 11:25-26)
Die bostaande woorde wat Jesus gespreek het, gee vir my die hoop en versekering dat ek weer vir Oupa Hein gaan sien eendag wanneer ek huis toe gaan om met God te wees. Ek het so ’n vermoede dat hy my van agter af gaan bekruip en tweede in lyn gaan wees om my in die Hemel te verwelkom. Terselfdertyd sal hy seker by Jesus spog, dat ek sy “seun” is.
Ek wil hierdie skryfstuk graag afsluit met die seënwoorde van Rob Bell, bekende prediker van die Nooma (uitgespreek Knee-Ma) DVD-reeks, waarmee hy die DVD, Matthew ,afsluit (Die spesifieke DVD handel juis oor die rouproses, en het gedeeltelik gedien as agtergrond vir hierdie skryfstuk.)
“Mag jy besef dat Jesus ook gehuil het
Mag jy tot insigte kom, dat die emosies wat jy ervaar, dat dit oukei is.
Mag jy die keuse maak om nie jouself af te sny van ander mense en verbitter te raak nie, maar oop sal wees vir ander se omgee.
Mag jy besef dat God deel is van jou “sittende shivah”,dat Hy altyd teenwoordig is en dat Hy saam met jou rou, maar ook terselfdertyd jou seer te genees
Mag ons daarin hoop vind.”
Sunday, June 14, 2009
You Hold me Now
The Global Economic Recession that is currently looming on each and every corner of the globe (no pun intended), has now also hit home, where I am.
Already about a year and a half ago the first clouds of the Global financial crisis that we have to face currently, were looming on the horizon.And we (including me) did not do enough to be proactive and place preventative measures in place. (This is quite normal for us human beings, as we tend to think that we are invincible and nothing can touch us and that we as humans tend to forget that history repeats itself over and over again.)
And once again, I must admit that I was foolish in my choices. Thoughts of “I should have…” is currently looming through my brain. I blame myself for not seeing the crucial Truth in what is taught in the Bible, in Genesis, when the Pharaoh had a couple of dreams with symbols of seven good and seven bad years and that the only way to survive it, was to reap from the seven good years and store it up when it is need during the seven lean years. So,yes to bring myself back to reality, I haven’t prepared properly for the coming economic storm, I am feeling the pinch rising living cost and just plainly trying to survive.
This afternoon, whilst driving home, I though to myself, to al of a sudden put a way extra money for a nest egg, in a time period where I am already worried of making it through the month (unfortunately knowing my bank balance remaining for the remaining two or three weeks), is that I can’t do it on my own effort.
I need some form of intervention that is beyond my logic. And I can already see something happening…
Let me explain: For those of you who don’t know me, I get a basic minimum salary, which according to other people standards and my known monthly fixed monthly expenses, just enough to survive (excludes travel and other unseen cost). Also there is a commission part, which is not a set amount and will differ from month to month, depending on technical call outs and other factors that make up my commission.
Thankfully I was able to pay al my normal monthly expenses, thus not having any added debts standing over to next month. But now, I have barely enough to make it through the month, waiting patiently for the commission to be paid in.
At this point in time, I realize that the only thing, or even only Someone I really can go to with all my burdens, al my shortfalls and needs, is God Almighty.
There was a point during the earlier part of tonight, that I just when into my inner room, not just to leave my burdens at His feet, but to praise Him, for where He has brought me so far in this month and even beyond my comprehension.
There is some lyrics from a song called “Blessed be Your Name”(which was written and sung by Matt Redman originally), which speaks to my soul and gives me hope, even though I can not even see where the path is, which I want to share with you:
Blessed be Your Name
In a land that is plentiful
Where the streams of abundance flow
Blessed be Your Name
Blessed be Your Name
When I’m found in the desert place
Though I walk through the wilderness
Blessed be Your Name
I also further got encouragement, once again from the Bible, from Habakkuk chapter three, from different portions of this chapter, especially the last three verses to place my trust in the Lord. (To really understand the real hope of the last three verses of Habakkuk 3, you must read the whole chapter 3.)
Here some of the verses that stood out for me (and what it meant to me):
“Lord, I have heard of your fame; I stand in awe of your deeds, O Lord” (verse 2A).
What more can I say, words from my mouth will not be able to do justice to tell of the fullness of God’s character and who He is. I feel so very very small and inadequate in His sight. That the creator of the known and humanly unknown universe (which He already knew about for like Eternity), would know me by my name and still calls me to be His…that’s scary, yet comforting on a whole other level.
“His glory covered the heavens, and His praises fills the earth. His splendor was like the sunrise: rays flashed from His hands, where His powers were hidden” (Verse 3 to 4)
From verse 5 until the end of verse 15, it tells of the anger of God towards those people and powers, which threatens and persecutes those who he really loves. God will do anything to keep His “loved one” from harms way, using forces of nature to overcome these threats.
The famous word of verse 17 to 19 gives hope and direction, in these difficult times, and is my hope keeping focused on Him:
Though the fig tree does not budand there are no grapes on the vines
Though the olive crop failsand the fields produce no food
Though there is no sheep in the penand no cattle in the stalls
Yet I will rejoice in the LordI will be joyful in God my Savior
The Sovereign Lord is my Strength
He makes my feet like the feet of a deer,
He enables me to go on the heights.
I hope that my situation will be an encouragement, an inspiration to all reading, to “Trust in the Lord, with all of your heart and lean not on your own understanding” (Proverbs 3:5)
Please pray for me, so that I will keep my focus and trust in Him that my words, as written here will be also written on my heart and that I will trust in God to supply in His ways and means and that I will thank Him, whatever form, He decides to intervene.
It is so easy to stumble and fall, but with the knowledge of people (and God) believing in me will be a rock on which I can stand.
Tian
Already about a year and a half ago the first clouds of the Global financial crisis that we have to face currently, were looming on the horizon.And we (including me) did not do enough to be proactive and place preventative measures in place. (This is quite normal for us human beings, as we tend to think that we are invincible and nothing can touch us and that we as humans tend to forget that history repeats itself over and over again.)
And once again, I must admit that I was foolish in my choices. Thoughts of “I should have…” is currently looming through my brain. I blame myself for not seeing the crucial Truth in what is taught in the Bible, in Genesis, when the Pharaoh had a couple of dreams with symbols of seven good and seven bad years and that the only way to survive it, was to reap from the seven good years and store it up when it is need during the seven lean years. So,yes to bring myself back to reality, I haven’t prepared properly for the coming economic storm, I am feeling the pinch rising living cost and just plainly trying to survive.
This afternoon, whilst driving home, I though to myself, to al of a sudden put a way extra money for a nest egg, in a time period where I am already worried of making it through the month (unfortunately knowing my bank balance remaining for the remaining two or three weeks), is that I can’t do it on my own effort.
I need some form of intervention that is beyond my logic. And I can already see something happening…
Let me explain: For those of you who don’t know me, I get a basic minimum salary, which according to other people standards and my known monthly fixed monthly expenses, just enough to survive (excludes travel and other unseen cost). Also there is a commission part, which is not a set amount and will differ from month to month, depending on technical call outs and other factors that make up my commission.
Thankfully I was able to pay al my normal monthly expenses, thus not having any added debts standing over to next month. But now, I have barely enough to make it through the month, waiting patiently for the commission to be paid in.
At this point in time, I realize that the only thing, or even only Someone I really can go to with all my burdens, al my shortfalls and needs, is God Almighty.
There was a point during the earlier part of tonight, that I just when into my inner room, not just to leave my burdens at His feet, but to praise Him, for where He has brought me so far in this month and even beyond my comprehension.
There is some lyrics from a song called “Blessed be Your Name”(which was written and sung by Matt Redman originally), which speaks to my soul and gives me hope, even though I can not even see where the path is, which I want to share with you:
Blessed be Your Name
In a land that is plentiful
Where the streams of abundance flow
Blessed be Your Name
Blessed be Your Name
When I’m found in the desert place
Though I walk through the wilderness
Blessed be Your Name
I also further got encouragement, once again from the Bible, from Habakkuk chapter three, from different portions of this chapter, especially the last three verses to place my trust in the Lord. (To really understand the real hope of the last three verses of Habakkuk 3, you must read the whole chapter 3.)
Here some of the verses that stood out for me (and what it meant to me):
“Lord, I have heard of your fame; I stand in awe of your deeds, O Lord” (verse 2A).
What more can I say, words from my mouth will not be able to do justice to tell of the fullness of God’s character and who He is. I feel so very very small and inadequate in His sight. That the creator of the known and humanly unknown universe (which He already knew about for like Eternity), would know me by my name and still calls me to be His…that’s scary, yet comforting on a whole other level.
“His glory covered the heavens, and His praises fills the earth. His splendor was like the sunrise: rays flashed from His hands, where His powers were hidden” (Verse 3 to 4)
From verse 5 until the end of verse 15, it tells of the anger of God towards those people and powers, which threatens and persecutes those who he really loves. God will do anything to keep His “loved one” from harms way, using forces of nature to overcome these threats.
The famous word of verse 17 to 19 gives hope and direction, in these difficult times, and is my hope keeping focused on Him:
Though the fig tree does not budand there are no grapes on the vines
Though the olive crop failsand the fields produce no food
Though there is no sheep in the penand no cattle in the stalls
Yet I will rejoice in the LordI will be joyful in God my Savior
The Sovereign Lord is my Strength
He makes my feet like the feet of a deer,
He enables me to go on the heights.
I hope that my situation will be an encouragement, an inspiration to all reading, to “Trust in the Lord, with all of your heart and lean not on your own understanding” (Proverbs 3:5)
Please pray for me, so that I will keep my focus and trust in Him that my words, as written here will be also written on my heart and that I will trust in God to supply in His ways and means and that I will thank Him, whatever form, He decides to intervene.
It is so easy to stumble and fall, but with the knowledge of people (and God) believing in me will be a rock on which I can stand.
Tian
Subscribe to:
Posts (Atom)
