Verlede week, amper heel week was dit vir my ‘n moeilike week gewees.
Dis soos Louie Giglio in sy Dvd, Hope when life hurts most noem, dis soos “white water rafting” op die Zambezi rivier, waar jou boot rondgegooi word in die stroomversnellings,en as jy te relaxed is daaroor, jy soos ‘n kanon koeël oorboord geskiet word. En dat jy in die stil, rustige waters gebruik om weer jou roeispane en die res van jou toerusting weer regtrek vir die volgende aanslag.
So ‘n rustige genade-dag het ek Saterdag ervaar. Maar toe gebeur Sondag en die bakkie ongeluk voor die kerk…
Gisteraand, het ek gekom by ‘n punt gekom van ‘n emosionele laagtepunt.Ek het gevoel of ek net mooi genoeg gehad het van alles, dat ek net wou wegkripeer.
Maar ek het vanoggend opgestaan. En dis ‘n goeie begin. Ek het nie bly lê nie. God was nog altyd getrou en betroubaar in alle omstandighede, en Hy sal nie nou stop om só te wees nie.
Daar is ‘n song van Kutless, met die naam “Promise of a Lifetime, waarna ek vanoggend geluister, en dit was so ‘n inspirasie…hieronder is die woorde.
1.I have fallen to my knees
As I sing a lullaby of pain
I’m feeling broken in my melody
As I sing to help the tears go away
Then I remember the pledge you made to me
CHORUS:
I know you’re always there
To hear my every prayer inside
I’m clinging to the promise of a lifetime
I hear the words you say
To never walk away from me and leave behind
The promise of a lifetime
2. Will you help me fall apart
Pick me up, take me in your arms
Find my way back from the storm
And you show me how to grow
Through the change
I still remember the pledge you made to me
BRIDGE:
I am holding on to the hope I have inside
With you I will stay through every day
Putting my understanding aside
And I am comforted
Die Song het my gehelp om weer die stukke op te tel, en saam met God die pad vorentoe te stap. Want God is Immanuel - God met ons.
Dalk was verlede week nie so aaklig nie….
___________________________________________________________
Last week was a terrible week for me as a person in dimensions of me as a person.
Like Louie Giglio puts it in his DVD called “Hope when life hurts most”, life can be compared to the experience he had, with a group of friends, doing white water rafting on the Zambezi River.
You will have times in life that you will pass through rapids, sometimes being hurled overboard. But then there is the calm stretches of river, which after being hurled out of the boat for the first time, you would brace yourself for the future “rapids” in life.
I had a couple of rapids during the course of last week, with a minute period of Grace and calmness on Saturday, just to find myself in a rapid on Sunday, when of course the car accident happened in front of the church…
Yesterday evening I was an emotional wreck, not even really motivated to carry on with life.
But, then the morning came, and like the Psalmist said, “Joy comes in the morning”. Getting up from bed was already a good start. It reminds me of the resurrection of Jesus from the Grave. Jesus rose and from that point the world would not be the same again.
I’ve listen to a song by the band Kutless, called ‘promise of a Lifetime’, which really inspired me.
1. I have fallen to my knees
As I sing a lullaby of pain
I’m feeling broken in my melody
As I sing to help the tears go away
Then I remember the pledge you made to me
CHORUS:
I know you’re always there
To hear my every prayer inside
I’m clinging to the promise of a lifetime
I hear the words you say
To never walk away from me and leave behind
The promise of a lifetime
2. Will you help me fall apart
Pick me up, take me in your arms
Find my way back from the storm
And you show me how to grow
Through the change
I still remember the pledge you made to me
BRIDGE:
I am holding on to the hope I have inside
With you I will stay through every day
Putting my understanding aside
And I am comforted
This song really helped me to pick up the broken pieces again of my life, and at the same time that God is walking with me, so I am not alone on this journey through life – even if it feels like it. God calls Himself Immanuel which translates to “God with Us.
In hindsight, maybe last week wasn’t all that bad for me….
Monday, February 8, 2010
Friday, January 1, 2010
Viewing the world through other glasses
When we are on ground level, or even still a bit higher up, we tend to see the poverty, hurt and overall judgement of humans based on human standards - Sometimes also being uncompassionate, not caring enough of those that needs, being quick to judge (and punish) people we don't know, based on our differences(Sometimes ourselves)
But, as someone i know said that from futher up (now that I have flown myself, from the stratosphere upwards), you don't see those differences or the needs or the poverty or the hurt.
The point I'm trying to make here, is to start loving your neighbour again, as you are suppose to do.And of course, loving yourself wil also make a difference to the world and to yourself
But, as someone i know said that from futher up (now that I have flown myself, from the stratosphere upwards), you don't see those differences or the needs or the poverty or the hurt.
The point I'm trying to make here, is to start loving your neighbour again, as you are suppose to do.And of course, loving yourself wil also make a difference to the world and to yourself
Wednesday, September 30, 2009
Vergifnis
“When you forgive someone, the knots are untied, and the past is released”
Reshad Field
Hiédié woorde, wat my so ‘n maand terug op ‘n bruinsuiker-pakkie (om meer spesifiek te wees, my gunsteling koffiewinkel in Cape Gate inkopie-sentrum), begroet het, sou dien as die middelpunt waar om alles draai in hiérdié skryfstuk.
Ek het iewers in verlede jaar (2008), ‘n skryfstuk oor die “Onse Vader” gebed geskryf, en as ek reg onthou, het ek al reeds toe vlugtig genoem, dat ek ‘n skryfstuk oor vergifnis sou wou skryf.
Die tyd om dit te doen, is nou die regte tyd in my lewe. Ek het tot die besef gekom dat miskien is dit dalk goed om oor vergifnis te skryf, want om eerlik te wees, vergifnis is nie vir my maklik nie. Ek sal ander maklik kan vergewe, maar ek sukkel om soms myself te vergewe.
Ek sukkel om spesifiek om myself te vergewe oor dinge wat nie eens nodig is om aan te bly hang nie, maar dan word dit deur myself en ander faktore gemuteer in ‘n aaklige gedrog, wat daarna uit is om my te jag en te verslind.
Die mens het een só ‘n gedrog die naam gegee en dit is skuldgevoelens. Sielkundiges en ander kenners van die menslike psige, sal vir jou kan sê, dat dié gedrog, as dit nie “beheer” word nie, dit elke druppel lewe binne-in jouself wil uitdruk en jou net daar sou los om te verdor.>
Elke druppel lewe uit ‘n mens uitdruk en hom daar los om te verdor?
Noem my naief, maar so vêr my kennis en insig strek, is daar net een manifestasie wie of wat daarna uit is om dit aan die mensekind te wil doen. Hy kom net om alles – absolute alles te vat waarop sy hande … sy kloue kan inslaan, die mensekind se besittings, reputasie en selfs sy lewe[1].
Ja, geagte lesers, dit wil vir my voorkom asof satan, die slang van ouds, nóg steeds daarna uit is om ons lewens op elke manier moontlik te ruïneer, insluitende dat hy die menslike psige so wil manupileer, soveel so dat ons binne-in slyk en modder vasgevang is, met geen uitkomkans nie. Hy wil ten graagste hê dat daardie wurggreep van die kettings waarmee hy ons neergebind het, van so ‘n aard is, dat daar menslike gesproke geen uitkomkans is nie.
Só ‘n lewe het God nooit vir enige van Sy skepsels in gedagte gehad nie, inteendeel Hy wil vir ons ‘n oorvloedige lewe gee[2]- ‘n lewe sonder kettings! Jesus hét die kettings laat afval, en terselfdetyd ons vergewe het.
As ‘n mens Jesus Christus se naam noem, wat is die heel eerste ding wat in jou gedagte opkom? Is dit dalk Josef, Maria en die Kind in die krip, of is dit die wondertekens wat blindes laat sien het, dowes laat hoor het nie en verlorenes laat bekeer het?
Ek sou sê, die antwoord op dié bostaande vraag is die Kruis.
Deur die kruis het daar vir ons verlossing gekom, toe ons nog sondaars was. Ja, dieselfde straf wat rowers en moordenaars en ander kriminele van daardie tyd in die Romeinse ryk moes dra vir hul oortredinge, het Jesus wat sonder sonde was ook onder gelei- die oortredinge wat Hy moes dra was nie syne nie, dit was myne, joune, ons almal s’n.
En die beste van als, ons het absoluut niks gedoen om dit (verlossing van ons sondes – vergifnis) te bewerkstellig nie, maar God het.
Dít my vriend is genade: Om te besef dat God gedoen het wat niemand anders kon doen nie, maar ook dat ons niks van ons kant af enigsins enigiets kan doen om dit te verdien nie. Inteendeel dit is ‘n geskenk wat ons onverdiend kry.
Omdat God ons vergewe het , van alles wat ons teen Sy wil gedoen het, en nie eens meer daaraan dink nie, hoeveel te meer kan ons nie sovêr gaan om onsself te vergewe – te laat gaan van die onnodige bagasie nie.
Dit is nie baie maklik nie. Ek sukkel om myself te vergewe en vry te spreek van dinge in my lewe wat ek so onodig saamsleep, welwetende dat Jesus al my bagasie tot by die Kruis gesleep het – en dáár laat staan het.
So mag jy besef dat Jesus nóg voordat jy vergifnis gesoek het, dit lankal reeds vir jou gegee hét, sonder enige voorwaardes.
Mag jy aan ander ook hiérdié onvoorwaardelike genade geskenk gee van vergifnis sonder om enigiets in ruil daarvoor te ontvang.
Mag jy ‘n lewe hê sonder perke, want God het lank-reeds die lewens-smorende kettings laat verbrokkel en jou verregverdig in Sy Seun, Jesus Christus.
En mag jy ware Shalom in jou lewe ervaar, want net soos God jou nie meer veroordeel nie, hoef jy nie meer jouself te veroordeel en in onvergifnis teenoor jouself te lewe nie.
____________
[1] Joh 10:10a
[2] Joh 10:10b
Reshad Field
Hiédié woorde, wat my so ‘n maand terug op ‘n bruinsuiker-pakkie (om meer spesifiek te wees, my gunsteling koffiewinkel in Cape Gate inkopie-sentrum), begroet het, sou dien as die middelpunt waar om alles draai in hiérdié skryfstuk.
Ek het iewers in verlede jaar (2008), ‘n skryfstuk oor die “Onse Vader” gebed geskryf, en as ek reg onthou, het ek al reeds toe vlugtig genoem, dat ek ‘n skryfstuk oor vergifnis sou wou skryf.
Die tyd om dit te doen, is nou die regte tyd in my lewe. Ek het tot die besef gekom dat miskien is dit dalk goed om oor vergifnis te skryf, want om eerlik te wees, vergifnis is nie vir my maklik nie. Ek sal ander maklik kan vergewe, maar ek sukkel om soms myself te vergewe.
Ek sukkel om spesifiek om myself te vergewe oor dinge wat nie eens nodig is om aan te bly hang nie, maar dan word dit deur myself en ander faktore gemuteer in ‘n aaklige gedrog, wat daarna uit is om my te jag en te verslind.
Die mens het een só ‘n gedrog die naam gegee en dit is skuldgevoelens. Sielkundiges en ander kenners van die menslike psige, sal vir jou kan sê, dat dié gedrog, as dit nie “beheer” word nie, dit elke druppel lewe binne-in jouself wil uitdruk en jou net daar sou los om te verdor.>
Elke druppel lewe uit ‘n mens uitdruk en hom daar los om te verdor?
Noem my naief, maar so vêr my kennis en insig strek, is daar net een manifestasie wie of wat daarna uit is om dit aan die mensekind te wil doen. Hy kom net om alles – absolute alles te vat waarop sy hande … sy kloue kan inslaan, die mensekind se besittings, reputasie en selfs sy lewe[1].
Ja, geagte lesers, dit wil vir my voorkom asof satan, die slang van ouds, nóg steeds daarna uit is om ons lewens op elke manier moontlik te ruïneer, insluitende dat hy die menslike psige so wil manupileer, soveel so dat ons binne-in slyk en modder vasgevang is, met geen uitkomkans nie. Hy wil ten graagste hê dat daardie wurggreep van die kettings waarmee hy ons neergebind het, van so ‘n aard is, dat daar menslike gesproke geen uitkomkans is nie.
Só ‘n lewe het God nooit vir enige van Sy skepsels in gedagte gehad nie, inteendeel Hy wil vir ons ‘n oorvloedige lewe gee[2]- ‘n lewe sonder kettings! Jesus hét die kettings laat afval, en terselfdetyd ons vergewe het.
As ‘n mens Jesus Christus se naam noem, wat is die heel eerste ding wat in jou gedagte opkom? Is dit dalk Josef, Maria en die Kind in die krip, of is dit die wondertekens wat blindes laat sien het, dowes laat hoor het nie en verlorenes laat bekeer het?
Ek sou sê, die antwoord op dié bostaande vraag is die Kruis.
Deur die kruis het daar vir ons verlossing gekom, toe ons nog sondaars was. Ja, dieselfde straf wat rowers en moordenaars en ander kriminele van daardie tyd in die Romeinse ryk moes dra vir hul oortredinge, het Jesus wat sonder sonde was ook onder gelei- die oortredinge wat Hy moes dra was nie syne nie, dit was myne, joune, ons almal s’n.
En die beste van als, ons het absoluut niks gedoen om dit (verlossing van ons sondes – vergifnis) te bewerkstellig nie, maar God het.
Dít my vriend is genade: Om te besef dat God gedoen het wat niemand anders kon doen nie, maar ook dat ons niks van ons kant af enigsins enigiets kan doen om dit te verdien nie. Inteendeel dit is ‘n geskenk wat ons onverdiend kry.
Omdat God ons vergewe het , van alles wat ons teen Sy wil gedoen het, en nie eens meer daaraan dink nie, hoeveel te meer kan ons nie sovêr gaan om onsself te vergewe – te laat gaan van die onnodige bagasie nie.
Dit is nie baie maklik nie. Ek sukkel om myself te vergewe en vry te spreek van dinge in my lewe wat ek so onodig saamsleep, welwetende dat Jesus al my bagasie tot by die Kruis gesleep het – en dáár laat staan het.
So mag jy besef dat Jesus nóg voordat jy vergifnis gesoek het, dit lankal reeds vir jou gegee hét, sonder enige voorwaardes.
Mag jy aan ander ook hiérdié onvoorwaardelike genade geskenk gee van vergifnis sonder om enigiets in ruil daarvoor te ontvang.
Mag jy ‘n lewe hê sonder perke, want God het lank-reeds die lewens-smorende kettings laat verbrokkel en jou verregverdig in Sy Seun, Jesus Christus.
En mag jy ware Shalom in jou lewe ervaar, want net soos God jou nie meer veroordeel nie, hoef jy nie meer jouself te veroordeel en in onvergifnis teenoor jouself te lewe nie.
____________
[1] Joh 10:10a
[2] Joh 10:10b
Wednesday, July 1, 2009
Tot die dood ons skei
Daar is ’n Engelse stelling wat lui “There are only two certain things in life- death and taxes”
Is dit nie ironies dat in die bostaande stelling wat handel oor sekerhede in ons lewenswandel hier op aarde, ook noem van die dood nie.
My gevoel is dat terwyl jy nog redelik jonk is, so terwyl jy nog skoolgaande is, dan pla dinge soos die dood jou nie eintlik nie, dis dalk net iets wat saam met die “hoë” ouderdom kom, “so ek gaan my nie veel daaroor verknies nie. Boonop het ek ’n Biologie-taak wat moet klaarkom wat handel oor mitose en die invloed van dié proses op nuwe lewe.”
Maar dan tref dit jou in jou vroeë twintigs (miskien kry die mens tog éérs sy verstand rondom sy een-en-twintigste lewensjaar)…dis nie net ou mense wat doodgaan as gevolg ouderdom nie. Daar is soveel ander omgewings-impakte wie mense rondom jou se draadjies te gou knip.
Ek het alreeds verlede jaar met Oupa Hein se skielike afsterwe ’n Engelse skryfstuk geskryf oor hoe om die afsterwe van iemand naby aan jou, te hanteer, wat ek op my webjoernaal (Blog) en Facebook se notas gepubliseer het en van plan was om ’n vertaling van hierdie skryfstuk in Afrikaans te doen. (vir my lojale Afrikaanssprekende lesers).
Ek het daarteen besluit om die skryfstuk te vertaal(dit verloor dalk sy trefkrag en konteks), maar tog besluit om opnuut oor hierdie onderwerp te besin en ’n nuwe skryfstuk hieroor te skrywe.
My ervaring met die dood is redelik beperk – gelukkig het dit nie baie gebeur dat ek die dood in die gesig moes staar nie, terwyl ’n alter –ego van my die mentaliteit het van ’n hoërskoolleerling, soos genoem in paragraaf drie. En dit is dat net ou mense gaan dood.(lees asseblief my uniek humorsin hierin)
Tot my skok verlede jaar Julie, toe Meneer le Roux, wat vir my skool gegee het ’n paar jaar terug(kan julle dit glo dit is vyf jaar sedert ek by MP se hekke uitgestap het), se vrou skielik aan kanker oorlede is. Sy was dan so jonk. Ek het die begrafnisdiens bygewoon met die aanvanklike motief in my kop om vir Meneer le Roux, ’n vorm van morele ondersteuning te gee, maar in retrospektief, voel ek dat die Here my begin emosioneel skuur en skaaf het, vir die afsterwe van Oupa Hein.
Omtrent dieselfde tyd, met Meneer le Roux se vrou se afsterwe, het oupa Hein en ouma Emmie kom besoek aflê by hul kinders en kleinkinders, wat in die Kaap woon.
Ek wil net op hierdie noot sê dat Oupa Hein en Ouma Emmie nie my biologiese grootouers is nie;Oupa Hein en Ouma Emmie het wél ’n vriendskapsband met my en my ma gesmee, miskien omdat ons so gereeld agter hulle (of voor hulle) in die kerk gesit het…. ek sal nooit rêrig weet hoekom nie.
Een ding wat my altyd sal bybly van Oupa Hein(behalwe dat ek ontdek het waarvan die Götze-humorsin sy oorsprong het, en dat dit oordraagbaar is na die volgende geslag en sommer uitgedeel word aan aangetroudes ook), is dat hy altyd my sou voorstel aan ander mense as sy “seun”(gelukkig is sy oudste seun nie die jaloerse tipe nie, en sover ek kennis dra geen probleem daarmee gehad nie).
Dit is nodeloos om te sê, maar ek het rêrig begin liefword vir die oom met sy Citroën,wat lyk asof dit enige oomblik na die maan toe kan vertrek en sy klein,fyn vroutjie.
Oupa Hein raak toe skielik ernstig siek en word opgeneem vir verder mediese diagnostiese toetse. Die skoknuus: Sy hele liggaam is deurtrek van die kanker en die dokters is nie baie optimisties oor sy toekoms nie. (miskien stel ek dit te sag)
Na ’n baie kort siekbed is Oupa op 25 September 2008 oorlede. Ek was sprakeloos, met die eerste hoor van die nuus. Die emosie van hartseer het my eers rêrig getref met die “dankie-sê” diens op die 3de Oktober. Gedurende die diens kon ek net-net die knop in my keel wegsluk en my emosies onder beheer hou.
Dit was heeltemal ’n ander storie, toe ek vir tannie Elmarie ’n bemoedigende drukkie, na die diens gegee het. Al die emosies het soos ’n damwal meegegee en vloede tot gevolg gehad.Nooit voorheen het ek so broos gevoel soos op daardie stadium nie.
Tog kan ek sê dat dit goed was vir my menswees goed om dit te ervaar, want die realiteit is dat ongelukkig is ons aardse lewens tydelik van aard en een of ander tyd sal ek dieselfde situasie teëkom en moet hanteer.
Dit was moeilik en seer om afskeid te neem van ’n persoon wat so diep in jou hart gekruip het in so ’n kort tydperk. Die leemte wat daar gelaat is, kan volgens jou deur geen ander persoon gevul word, behalwe daardie persoon gevul word nie, veral as jy die persoon begin liefkry het.
Elke keer as ek aan Oupa Hein dink, grinnik ek by myself, want in my gedagtes dink ek terug aan die tye toe hy “skelm” agter die kerktoring, voor die kerkdiens sou rook, en sy sigaret ongesiens laat verdwyn, veral as sy oudste seun in die omtrek is.
Die rouproses
Sommige mense sou sê dat om so gou moontlik terug te keer na jou normale daaglikse roetine, sal die verlange na die afgestorwe persoon laat en die hartseer wat jy ervaar het vinniger laat wegkwyn.
Ekself wil verskil van hierdie bostaande vorm van “cope”, juis omdat ek besef dat mense óf introverte is óf ekstroverte is en elkeen enige vorm van emosionele uitdrukking verskillend sou uitdruk.
In my opinie, dink ek die rouproses moet tydsgewys net soos die proses van vergifnis(of self-vergifnis hanteer word. Dit is nie sommer ’n proses wat jy oor en verby kry nie, en die tyd wat dit sal neem om te rou en afsluiting in jou lewe te kry, wissel van persoon tot persoon.
In die Joodse kultuur(en dit is tot vandag toe ook so), is daar die rou-tydperk genaamd Shivah (uitgespreek Shi-vah) wat vir sewe(Die Joodse woord vir “sewe” is “Shivah) dae lank aanhou,spesifiek wanneer ’n gesinslid van ’n kerngesin afsterwe, dit wil sê vader,moeder, seun,dogter, broer, suster of lewensmaat(Ook in totaal sewe).
Tydens ’n Shivah word die normale kultuur-rituele nie gevolg nie, behalwe tydens feesdae(uitsluitend Sabat dae wat nie op so ’n feesdag val nie), en word die shivah ook ’n sittende shivah genoem.
Dié bostaande ritueel, volgens die beperkte hoeveelheid beskikbare historiese informasie, kan selfs in die Bybel nagespeur word, en is veral sigbaar in die Nuwe-testamentiese oorvertelling van Lasarus wat uit die dood uit opgewek is deur Jesus (Johannes 11).
Teen die tyd dat Jesus en sy volgelinge in Betanië aangekom was Lasarus se liggaam al reeds vier dae in die graf gewees (Volgens Johannes 11:39) en dus die vierde dag van Shivah.
Nog ’n aanduiding dat die Shivah nog aan die gang is, word bevestig deur die woorde van vers 19 wat so lees: “en baie van die Jode het na Marta en Maria toe gekom om hulle oor hul broer te troos”. Die gebruik wat tydens die Shivah periode plaasvind deur nie-familielede en vriende wat die familie in rou besoek, staan bekend as Nichum Aveilim. Die familie waarby besoek afgelê word, word met die volgende seënwoorde begroet : Ha-Malom y’nachem et’khem b’tokh sh’ar avelei Tziyon Viyrushalayim , wat vertaal kan word as “Mag die Alomteenwoordige jou vertroos saam met die ander roubeklaers van Sion en Jerusalem.”
Die besoekers aan die huisgesin sal nie ’n gesprek aan die gang sit nie, maar sal net begin praat, as die gesinslid in rou wil praat. Dit word gesien as ’n vorm van respek, maar dit kan ook as deel van vertroosting gesien word… deur daar saam getreur en getroos kan word.
Dit bring my tot by die kortste vers in die Bybel, naamlik “En Jesus het gehuil”. Baie van die Bybel-kommentatore en ander teoloë, is van mening dat Jesus op daardie stadium nie net gerou het oor die deur prys wat die mens moet betaal vir hul erfsondes nie, maar eerder dat Jesus ’n vriend aan die dood afgestaan, by wie Hy net ’n mens kon wees.
Baie mense sien net die Goddelikheid van Jesus raak- daar is niks verkeerd daarmee nie, maar vergeet soms dat Jesus terselfdertyd ook ten volle mens was. Jesus, het soos enige mens gehunker om ’n diep, intieme vriendskap met ’n groep mense te hê by wie hy net homself kan wees, waar Hy net kon uitspan na ’n lang dag van mense die Waarheid leer kon rustig word en dalk net kon ontspan.
Lasarus was vir Jesus so ’n persoon gewees: Jesus kon teenoor hom oopmaak en laat gaan, as die dag se dinge net te veel vir Hom geword het, of selfs net ’n persoon saam met wie Jesus kon lag en waarvoor Jesus selfs voor ’n streep kon trek.
Ek dink die rede hoekom Jesus se “gemoed volgeskiet het”(die Ou Vertaling praat daarvan dat Hy “bewoë geraak het”, is dat die regverdigheid wat God moes meebring as gevolg van die mens se keuse om te sondig, maak nie net mense seer deurdat hulle verewig van hulle geliefdes geskei gaan word deur die rivier van die dood nie, maar ook dat God wou dit nooit so hê nie, God het ’n beter plan vir die mens- En Jesus besef dat Hy die hoofrol gaan speel daarin, en dat Hy net ’n paar weke daarna self Sy lewe sou opgee, nie om in alle Ewigheid dood te bly nie, maar juis die dood te oorwin en die houvas van die sonde op mens te breek, sodat die mens verewig saam met Hom sal wees, al sterf hulle ook.
Jesus openbaar alreeds toe Hy vir Lasarus uit die dood opgewek het, dat al die mag aan Hom gegee is hier op aarde en in die hemel , deur Sy Vader in die hemel. Hy bevestig ook sy woorde aan Marta : “Ek is die opstanding en die lewe; wie in My glo, sal lewe al het hy ook gesterwe; en elkeen wat lewe en in My glo, sal nooit sterwe tot in ewigheid nie.” (Johannes 11:25-26)
Die bostaande woorde wat Jesus gespreek het, gee vir my die hoop en versekering dat ek weer vir Oupa Hein gaan sien eendag wanneer ek huis toe gaan om met God te wees. Ek het so ’n vermoede dat hy my van agter af gaan bekruip en tweede in lyn gaan wees om my in die Hemel te verwelkom. Terselfdertyd sal hy seker by Jesus spog, dat ek sy “seun” is.
Ek wil hierdie skryfstuk graag afsluit met die seënwoorde van Rob Bell, bekende prediker van die Nooma (uitgespreek Knee-Ma) DVD-reeks, waarmee hy die DVD, Matthew ,afsluit (Die spesifieke DVD handel juis oor die rouproses, en het gedeeltelik gedien as agtergrond vir hierdie skryfstuk.)
“Mag jy besef dat Jesus ook gehuil het
Mag jy tot insigte kom, dat die emosies wat jy ervaar, dat dit oukei is.
Mag jy die keuse maak om nie jouself af te sny van ander mense en verbitter te raak nie, maar oop sal wees vir ander se omgee.
Mag jy besef dat God deel is van jou “sittende shivah”,dat Hy altyd teenwoordig is en dat Hy saam met jou rou, maar ook terselfdertyd jou seer te genees
Mag ons daarin hoop vind.”
Is dit nie ironies dat in die bostaande stelling wat handel oor sekerhede in ons lewenswandel hier op aarde, ook noem van die dood nie.
My gevoel is dat terwyl jy nog redelik jonk is, so terwyl jy nog skoolgaande is, dan pla dinge soos die dood jou nie eintlik nie, dis dalk net iets wat saam met die “hoë” ouderdom kom, “so ek gaan my nie veel daaroor verknies nie. Boonop het ek ’n Biologie-taak wat moet klaarkom wat handel oor mitose en die invloed van dié proses op nuwe lewe.”
Maar dan tref dit jou in jou vroeë twintigs (miskien kry die mens tog éérs sy verstand rondom sy een-en-twintigste lewensjaar)…dis nie net ou mense wat doodgaan as gevolg ouderdom nie. Daar is soveel ander omgewings-impakte wie mense rondom jou se draadjies te gou knip.
Ek het alreeds verlede jaar met Oupa Hein se skielike afsterwe ’n Engelse skryfstuk geskryf oor hoe om die afsterwe van iemand naby aan jou, te hanteer, wat ek op my webjoernaal (Blog) en Facebook se notas gepubliseer het en van plan was om ’n vertaling van hierdie skryfstuk in Afrikaans te doen. (vir my lojale Afrikaanssprekende lesers).
Ek het daarteen besluit om die skryfstuk te vertaal(dit verloor dalk sy trefkrag en konteks), maar tog besluit om opnuut oor hierdie onderwerp te besin en ’n nuwe skryfstuk hieroor te skrywe.
My ervaring met die dood is redelik beperk – gelukkig het dit nie baie gebeur dat ek die dood in die gesig moes staar nie, terwyl ’n alter –ego van my die mentaliteit het van ’n hoërskoolleerling, soos genoem in paragraaf drie. En dit is dat net ou mense gaan dood.(lees asseblief my uniek humorsin hierin)
Tot my skok verlede jaar Julie, toe Meneer le Roux, wat vir my skool gegee het ’n paar jaar terug(kan julle dit glo dit is vyf jaar sedert ek by MP se hekke uitgestap het), se vrou skielik aan kanker oorlede is. Sy was dan so jonk. Ek het die begrafnisdiens bygewoon met die aanvanklike motief in my kop om vir Meneer le Roux, ’n vorm van morele ondersteuning te gee, maar in retrospektief, voel ek dat die Here my begin emosioneel skuur en skaaf het, vir die afsterwe van Oupa Hein.
Omtrent dieselfde tyd, met Meneer le Roux se vrou se afsterwe, het oupa Hein en ouma Emmie kom besoek aflê by hul kinders en kleinkinders, wat in die Kaap woon.
Ek wil net op hierdie noot sê dat Oupa Hein en Ouma Emmie nie my biologiese grootouers is nie;Oupa Hein en Ouma Emmie het wél ’n vriendskapsband met my en my ma gesmee, miskien omdat ons so gereeld agter hulle (of voor hulle) in die kerk gesit het…. ek sal nooit rêrig weet hoekom nie.
Een ding wat my altyd sal bybly van Oupa Hein(behalwe dat ek ontdek het waarvan die Götze-humorsin sy oorsprong het, en dat dit oordraagbaar is na die volgende geslag en sommer uitgedeel word aan aangetroudes ook), is dat hy altyd my sou voorstel aan ander mense as sy “seun”(gelukkig is sy oudste seun nie die jaloerse tipe nie, en sover ek kennis dra geen probleem daarmee gehad nie).
Dit is nodeloos om te sê, maar ek het rêrig begin liefword vir die oom met sy Citroën,wat lyk asof dit enige oomblik na die maan toe kan vertrek en sy klein,fyn vroutjie.
Oupa Hein raak toe skielik ernstig siek en word opgeneem vir verder mediese diagnostiese toetse. Die skoknuus: Sy hele liggaam is deurtrek van die kanker en die dokters is nie baie optimisties oor sy toekoms nie. (miskien stel ek dit te sag)
Na ’n baie kort siekbed is Oupa op 25 September 2008 oorlede. Ek was sprakeloos, met die eerste hoor van die nuus. Die emosie van hartseer het my eers rêrig getref met die “dankie-sê” diens op die 3de Oktober. Gedurende die diens kon ek net-net die knop in my keel wegsluk en my emosies onder beheer hou.
Dit was heeltemal ’n ander storie, toe ek vir tannie Elmarie ’n bemoedigende drukkie, na die diens gegee het. Al die emosies het soos ’n damwal meegegee en vloede tot gevolg gehad.Nooit voorheen het ek so broos gevoel soos op daardie stadium nie.
Tog kan ek sê dat dit goed was vir my menswees goed om dit te ervaar, want die realiteit is dat ongelukkig is ons aardse lewens tydelik van aard en een of ander tyd sal ek dieselfde situasie teëkom en moet hanteer.
Dit was moeilik en seer om afskeid te neem van ’n persoon wat so diep in jou hart gekruip het in so ’n kort tydperk. Die leemte wat daar gelaat is, kan volgens jou deur geen ander persoon gevul word, behalwe daardie persoon gevul word nie, veral as jy die persoon begin liefkry het.
Elke keer as ek aan Oupa Hein dink, grinnik ek by myself, want in my gedagtes dink ek terug aan die tye toe hy “skelm” agter die kerktoring, voor die kerkdiens sou rook, en sy sigaret ongesiens laat verdwyn, veral as sy oudste seun in die omtrek is.
Die rouproses
Sommige mense sou sê dat om so gou moontlik terug te keer na jou normale daaglikse roetine, sal die verlange na die afgestorwe persoon laat en die hartseer wat jy ervaar het vinniger laat wegkwyn.
Ekself wil verskil van hierdie bostaande vorm van “cope”, juis omdat ek besef dat mense óf introverte is óf ekstroverte is en elkeen enige vorm van emosionele uitdrukking verskillend sou uitdruk.
In my opinie, dink ek die rouproses moet tydsgewys net soos die proses van vergifnis(of self-vergifnis hanteer word. Dit is nie sommer ’n proses wat jy oor en verby kry nie, en die tyd wat dit sal neem om te rou en afsluiting in jou lewe te kry, wissel van persoon tot persoon.
In die Joodse kultuur(en dit is tot vandag toe ook so), is daar die rou-tydperk genaamd Shivah (uitgespreek Shi-vah) wat vir sewe(Die Joodse woord vir “sewe” is “Shivah) dae lank aanhou,spesifiek wanneer ’n gesinslid van ’n kerngesin afsterwe, dit wil sê vader,moeder, seun,dogter, broer, suster of lewensmaat(Ook in totaal sewe).
Tydens ’n Shivah word die normale kultuur-rituele nie gevolg nie, behalwe tydens feesdae(uitsluitend Sabat dae wat nie op so ’n feesdag val nie), en word die shivah ook ’n sittende shivah genoem.
Dié bostaande ritueel, volgens die beperkte hoeveelheid beskikbare historiese informasie, kan selfs in die Bybel nagespeur word, en is veral sigbaar in die Nuwe-testamentiese oorvertelling van Lasarus wat uit die dood uit opgewek is deur Jesus (Johannes 11).
Teen die tyd dat Jesus en sy volgelinge in Betanië aangekom was Lasarus se liggaam al reeds vier dae in die graf gewees (Volgens Johannes 11:39) en dus die vierde dag van Shivah.
Nog ’n aanduiding dat die Shivah nog aan die gang is, word bevestig deur die woorde van vers 19 wat so lees: “en baie van die Jode het na Marta en Maria toe gekom om hulle oor hul broer te troos”. Die gebruik wat tydens die Shivah periode plaasvind deur nie-familielede en vriende wat die familie in rou besoek, staan bekend as Nichum Aveilim. Die familie waarby besoek afgelê word, word met die volgende seënwoorde begroet : Ha-Malom y’nachem et’khem b’tokh sh’ar avelei Tziyon Viyrushalayim , wat vertaal kan word as “Mag die Alomteenwoordige jou vertroos saam met die ander roubeklaers van Sion en Jerusalem.”
Die besoekers aan die huisgesin sal nie ’n gesprek aan die gang sit nie, maar sal net begin praat, as die gesinslid in rou wil praat. Dit word gesien as ’n vorm van respek, maar dit kan ook as deel van vertroosting gesien word… deur daar saam getreur en getroos kan word.
Dit bring my tot by die kortste vers in die Bybel, naamlik “En Jesus het gehuil”. Baie van die Bybel-kommentatore en ander teoloë, is van mening dat Jesus op daardie stadium nie net gerou het oor die deur prys wat die mens moet betaal vir hul erfsondes nie, maar eerder dat Jesus ’n vriend aan die dood afgestaan, by wie Hy net ’n mens kon wees.
Baie mense sien net die Goddelikheid van Jesus raak- daar is niks verkeerd daarmee nie, maar vergeet soms dat Jesus terselfdertyd ook ten volle mens was. Jesus, het soos enige mens gehunker om ’n diep, intieme vriendskap met ’n groep mense te hê by wie hy net homself kan wees, waar Hy net kon uitspan na ’n lang dag van mense die Waarheid leer kon rustig word en dalk net kon ontspan.
Lasarus was vir Jesus so ’n persoon gewees: Jesus kon teenoor hom oopmaak en laat gaan, as die dag se dinge net te veel vir Hom geword het, of selfs net ’n persoon saam met wie Jesus kon lag en waarvoor Jesus selfs voor ’n streep kon trek.
Ek dink die rede hoekom Jesus se “gemoed volgeskiet het”(die Ou Vertaling praat daarvan dat Hy “bewoë geraak het”, is dat die regverdigheid wat God moes meebring as gevolg van die mens se keuse om te sondig, maak nie net mense seer deurdat hulle verewig van hulle geliefdes geskei gaan word deur die rivier van die dood nie, maar ook dat God wou dit nooit so hê nie, God het ’n beter plan vir die mens- En Jesus besef dat Hy die hoofrol gaan speel daarin, en dat Hy net ’n paar weke daarna self Sy lewe sou opgee, nie om in alle Ewigheid dood te bly nie, maar juis die dood te oorwin en die houvas van die sonde op mens te breek, sodat die mens verewig saam met Hom sal wees, al sterf hulle ook.
Jesus openbaar alreeds toe Hy vir Lasarus uit die dood opgewek het, dat al die mag aan Hom gegee is hier op aarde en in die hemel , deur Sy Vader in die hemel. Hy bevestig ook sy woorde aan Marta : “Ek is die opstanding en die lewe; wie in My glo, sal lewe al het hy ook gesterwe; en elkeen wat lewe en in My glo, sal nooit sterwe tot in ewigheid nie.” (Johannes 11:25-26)
Die bostaande woorde wat Jesus gespreek het, gee vir my die hoop en versekering dat ek weer vir Oupa Hein gaan sien eendag wanneer ek huis toe gaan om met God te wees. Ek het so ’n vermoede dat hy my van agter af gaan bekruip en tweede in lyn gaan wees om my in die Hemel te verwelkom. Terselfdertyd sal hy seker by Jesus spog, dat ek sy “seun” is.
Ek wil hierdie skryfstuk graag afsluit met die seënwoorde van Rob Bell, bekende prediker van die Nooma (uitgespreek Knee-Ma) DVD-reeks, waarmee hy die DVD, Matthew ,afsluit (Die spesifieke DVD handel juis oor die rouproses, en het gedeeltelik gedien as agtergrond vir hierdie skryfstuk.)
“Mag jy besef dat Jesus ook gehuil het
Mag jy tot insigte kom, dat die emosies wat jy ervaar, dat dit oukei is.
Mag jy die keuse maak om nie jouself af te sny van ander mense en verbitter te raak nie, maar oop sal wees vir ander se omgee.
Mag jy besef dat God deel is van jou “sittende shivah”,dat Hy altyd teenwoordig is en dat Hy saam met jou rou, maar ook terselfdertyd jou seer te genees
Mag ons daarin hoop vind.”
Sunday, June 14, 2009
You Hold me Now
The Global Economic Recession that is currently looming on each and every corner of the globe (no pun intended), has now also hit home, where I am.
Already about a year and a half ago the first clouds of the Global financial crisis that we have to face currently, were looming on the horizon.And we (including me) did not do enough to be proactive and place preventative measures in place. (This is quite normal for us human beings, as we tend to think that we are invincible and nothing can touch us and that we as humans tend to forget that history repeats itself over and over again.)
And once again, I must admit that I was foolish in my choices. Thoughts of “I should have…” is currently looming through my brain. I blame myself for not seeing the crucial Truth in what is taught in the Bible, in Genesis, when the Pharaoh had a couple of dreams with symbols of seven good and seven bad years and that the only way to survive it, was to reap from the seven good years and store it up when it is need during the seven lean years. So,yes to bring myself back to reality, I haven’t prepared properly for the coming economic storm, I am feeling the pinch rising living cost and just plainly trying to survive.
This afternoon, whilst driving home, I though to myself, to al of a sudden put a way extra money for a nest egg, in a time period where I am already worried of making it through the month (unfortunately knowing my bank balance remaining for the remaining two or three weeks), is that I can’t do it on my own effort.
I need some form of intervention that is beyond my logic. And I can already see something happening…
Let me explain: For those of you who don’t know me, I get a basic minimum salary, which according to other people standards and my known monthly fixed monthly expenses, just enough to survive (excludes travel and other unseen cost). Also there is a commission part, which is not a set amount and will differ from month to month, depending on technical call outs and other factors that make up my commission.
Thankfully I was able to pay al my normal monthly expenses, thus not having any added debts standing over to next month. But now, I have barely enough to make it through the month, waiting patiently for the commission to be paid in.
At this point in time, I realize that the only thing, or even only Someone I really can go to with all my burdens, al my shortfalls and needs, is God Almighty.
There was a point during the earlier part of tonight, that I just when into my inner room, not just to leave my burdens at His feet, but to praise Him, for where He has brought me so far in this month and even beyond my comprehension.
There is some lyrics from a song called “Blessed be Your Name”(which was written and sung by Matt Redman originally), which speaks to my soul and gives me hope, even though I can not even see where the path is, which I want to share with you:
Blessed be Your Name
In a land that is plentiful
Where the streams of abundance flow
Blessed be Your Name
Blessed be Your Name
When I’m found in the desert place
Though I walk through the wilderness
Blessed be Your Name
I also further got encouragement, once again from the Bible, from Habakkuk chapter three, from different portions of this chapter, especially the last three verses to place my trust in the Lord. (To really understand the real hope of the last three verses of Habakkuk 3, you must read the whole chapter 3.)
Here some of the verses that stood out for me (and what it meant to me):
“Lord, I have heard of your fame; I stand in awe of your deeds, O Lord” (verse 2A).
What more can I say, words from my mouth will not be able to do justice to tell of the fullness of God’s character and who He is. I feel so very very small and inadequate in His sight. That the creator of the known and humanly unknown universe (which He already knew about for like Eternity), would know me by my name and still calls me to be His…that’s scary, yet comforting on a whole other level.
“His glory covered the heavens, and His praises fills the earth. His splendor was like the sunrise: rays flashed from His hands, where His powers were hidden” (Verse 3 to 4)
From verse 5 until the end of verse 15, it tells of the anger of God towards those people and powers, which threatens and persecutes those who he really loves. God will do anything to keep His “loved one” from harms way, using forces of nature to overcome these threats.
The famous word of verse 17 to 19 gives hope and direction, in these difficult times, and is my hope keeping focused on Him:
Though the fig tree does not budand there are no grapes on the vines
Though the olive crop failsand the fields produce no food
Though there is no sheep in the penand no cattle in the stalls
Yet I will rejoice in the LordI will be joyful in God my Savior
The Sovereign Lord is my Strength
He makes my feet like the feet of a deer,
He enables me to go on the heights.
I hope that my situation will be an encouragement, an inspiration to all reading, to “Trust in the Lord, with all of your heart and lean not on your own understanding” (Proverbs 3:5)
Please pray for me, so that I will keep my focus and trust in Him that my words, as written here will be also written on my heart and that I will trust in God to supply in His ways and means and that I will thank Him, whatever form, He decides to intervene.
It is so easy to stumble and fall, but with the knowledge of people (and God) believing in me will be a rock on which I can stand.
Tian
Already about a year and a half ago the first clouds of the Global financial crisis that we have to face currently, were looming on the horizon.And we (including me) did not do enough to be proactive and place preventative measures in place. (This is quite normal for us human beings, as we tend to think that we are invincible and nothing can touch us and that we as humans tend to forget that history repeats itself over and over again.)
And once again, I must admit that I was foolish in my choices. Thoughts of “I should have…” is currently looming through my brain. I blame myself for not seeing the crucial Truth in what is taught in the Bible, in Genesis, when the Pharaoh had a couple of dreams with symbols of seven good and seven bad years and that the only way to survive it, was to reap from the seven good years and store it up when it is need during the seven lean years. So,yes to bring myself back to reality, I haven’t prepared properly for the coming economic storm, I am feeling the pinch rising living cost and just plainly trying to survive.
This afternoon, whilst driving home, I though to myself, to al of a sudden put a way extra money for a nest egg, in a time period where I am already worried of making it through the month (unfortunately knowing my bank balance remaining for the remaining two or three weeks), is that I can’t do it on my own effort.
I need some form of intervention that is beyond my logic. And I can already see something happening…
Let me explain: For those of you who don’t know me, I get a basic minimum salary, which according to other people standards and my known monthly fixed monthly expenses, just enough to survive (excludes travel and other unseen cost). Also there is a commission part, which is not a set amount and will differ from month to month, depending on technical call outs and other factors that make up my commission.
Thankfully I was able to pay al my normal monthly expenses, thus not having any added debts standing over to next month. But now, I have barely enough to make it through the month, waiting patiently for the commission to be paid in.
At this point in time, I realize that the only thing, or even only Someone I really can go to with all my burdens, al my shortfalls and needs, is God Almighty.
There was a point during the earlier part of tonight, that I just when into my inner room, not just to leave my burdens at His feet, but to praise Him, for where He has brought me so far in this month and even beyond my comprehension.
There is some lyrics from a song called “Blessed be Your Name”(which was written and sung by Matt Redman originally), which speaks to my soul and gives me hope, even though I can not even see where the path is, which I want to share with you:
Blessed be Your Name
In a land that is plentiful
Where the streams of abundance flow
Blessed be Your Name
Blessed be Your Name
When I’m found in the desert place
Though I walk through the wilderness
Blessed be Your Name
I also further got encouragement, once again from the Bible, from Habakkuk chapter three, from different portions of this chapter, especially the last three verses to place my trust in the Lord. (To really understand the real hope of the last three verses of Habakkuk 3, you must read the whole chapter 3.)
Here some of the verses that stood out for me (and what it meant to me):
“Lord, I have heard of your fame; I stand in awe of your deeds, O Lord” (verse 2A).
What more can I say, words from my mouth will not be able to do justice to tell of the fullness of God’s character and who He is. I feel so very very small and inadequate in His sight. That the creator of the known and humanly unknown universe (which He already knew about for like Eternity), would know me by my name and still calls me to be His…that’s scary, yet comforting on a whole other level.
“His glory covered the heavens, and His praises fills the earth. His splendor was like the sunrise: rays flashed from His hands, where His powers were hidden” (Verse 3 to 4)
From verse 5 until the end of verse 15, it tells of the anger of God towards those people and powers, which threatens and persecutes those who he really loves. God will do anything to keep His “loved one” from harms way, using forces of nature to overcome these threats.
The famous word of verse 17 to 19 gives hope and direction, in these difficult times, and is my hope keeping focused on Him:
Though the fig tree does not budand there are no grapes on the vines
Though the olive crop failsand the fields produce no food
Though there is no sheep in the penand no cattle in the stalls
Yet I will rejoice in the LordI will be joyful in God my Savior
The Sovereign Lord is my Strength
He makes my feet like the feet of a deer,
He enables me to go on the heights.
I hope that my situation will be an encouragement, an inspiration to all reading, to “Trust in the Lord, with all of your heart and lean not on your own understanding” (Proverbs 3:5)
Please pray for me, so that I will keep my focus and trust in Him that my words, as written here will be also written on my heart and that I will trust in God to supply in His ways and means and that I will thank Him, whatever form, He decides to intervene.
It is so easy to stumble and fall, but with the knowledge of people (and God) believing in me will be a rock on which I can stand.
Tian
Saturday, July 12, 2008
Die Onse Vader Gebed
Ons Vader wat in die hemel is
laat U naam geheilig word;
laat U koninkryk kom;
laat U wil ook op die aarde geskied,
net soos in die hemel
gee ons vandag ons daaglikse brood
en vergeef ons oortredings
soos ons die vergewe wat teen ons oortree
en laat ons nie in die versoeking kom nie
maar verlos ons van die Bose
Hierdie bostaande gebed sal dié van julle wat bekend is met die inhoud van die Bybel – die Heilige Geskrif van die Christelike geloof as die “Onse Vader” gebed.
Vandag, op pad na Wayne (My installasie assistent) se huis in Elsiesrivier, dink ek toevallig aan die reël in die gebed, “Gee ons vandag ons daaglikse brood” en ek besef toe by myself dat hiérdié gebed soveel keer deur my en ander mede-gelowiges rympie-agtig geuiter is, sonder nadenking van wat ons sopas gebid het. Dis hoekom ek in hiérdié skryfstuk my interpretasie te gee oor wat ek verstaan met die woorde wat Jesus gebruik het, asook die implikasie daarvan in ons hedendaagse lewe.
“Ons Vader wat in die hemel is”
In die eerste reël word daar word ’n identiteit gekoppel aan die Persoon wat aangespreek word, asook waar die Persoon Hom bevind , naamlik “Ons Vader wat in die hemel is.”
Dit herinner my nogal sterk aan die samestelling van ’n e-pos adres soos tian@broadbandexpress.co.za. Die eerste gedeelte van die e-pos adres voor die aapstert (@ - simbool) identifiseer wie die persoon is wat op die ou end die e-pos gaan ontvang. Die tweede gedeelte van die e-pos adres, na die aapstert (@ - simbool) dui waar die spesifieke persoon hom/haar bevind. In dié adres wat ek as voorbeeld gebruik het, is die aangespreekte deel van ’n Suid Afrikaanse Maatskappy met die naam van Broadband Express (Die .co in ’n e-pos adres, dui teoreties op ’n maatskappy, met die za, wat dui op die ligging van die Maatskappy – za wat natuurlik dui op Zuid Afrika)
Maar terug by die kerngedagte van dié skryfstuk. Soos reeds gesê, help die eerste reël van die gebed wat Jesus sy dissipels leer bid het, ons om te identifiseer wie aangespreek word. Ook wat interessant is in hierdie opsig, is dat Jesus bid “Ons Vader”, wat ’n sterk aanduiding is dat God as die Vader-figuur nie net in verhouding wil wees met Sy Seun nie, maar dat God se hartsverlange is dat ons as gelowiges, as Sy bruid, in verhouding met Hom moet leef.
Dit was nooit God se bedoeling dat ons as sy skepping, van Hom moes geskei gewees het nie, maar deur die mense se keuse om ’n selfgesentreerde lewe te lei, is ons van God se teenwoordigheid verwyder. Ons strewe om te leef vir die “eie-ek”, het verrykende gevolge soos armoede, vreemdeling-haat, vernietiging van God se skepping, asook die skepping van wanhoop by meeste mense.
Nog iets wat opvallend is wanneer ons God aanspreek as ’n vader-figuur, is dat ons karaker-eienskappe van ’n vader in Hom raaksien, soos ons ook in ons aardse pa’s so raaksien. In die eerste instansie word die manlike ouer-figuur – vader, gesien as die oorsprong van toekomstige nageslagte. So was dit ook, Adam, die eerste mens, is uit God se inisiatief geskep, en uit Adam as die volgende patriarg, het sy nageslag ontstaan.
Ook kan gesê word dat ’n vader ook die rol van ’n (nederige) regter moet volstaan. Hy moet na al die belange van sy huishouding omsien en onpartydige, regverdige besluite te kan neem vir die belange van sy huisgesin, voordat hy aan homself aandag gee.
Die benaming “Vader” kan ook gesien word as ’n verwysing na gesagsfiguur soos die hoof van ’n land, wat met die nodige respek en eer aangespreek moet word – iets wat in die volgende gedeelte meer uitgelig gaan word.
“Laat U Naam geheilig word”
Wat beteken dit om iets heilig te maak? Om iets te heilig beteken om iets toe te wy vir ’n spesifieke doel, maar ook respek en aansien te betoon. Dit is wat God van ons vra. Wanneer ons bid “Laat U Naam geheilig word”, bid ons eintlik “mag dit so gebeur dat ons as U skepping onsself daartoe toewy om U met die nodige respek en aansien te eer.”
Met dat ons in die moderne tyd al meer kere gejaagde lewens leef, vergeet ons van die Een, wat ons die nodige krag en daaglikse brood voorsien, en dat ons verplig om Hom die eer te gee wat Hy verdien. In Die Bybel staan daar ons is “vir God en deur God geskep is.”(Kolossense 1:16). Met ander woorde, God het ons gemaak, sodat ons saam met die res van die uitspansel, wat Hy geskep het, Hom as Skepper-God kan eer en verheerlik.
In die voorafgaande paragrawe het ek redelik gefokus wat die woordjie “ heilig “ beteken in al sy vorme, maar dit is ook belangrik om ook na die onderwerp van heiliging van nader te bekyk, naamlik die Vader se Naam.
Wat is in ’n naam? In die tye van die geskiedenis waarteen die gebeure in die Bybel hom afspeel, was die betekenis van die naam wat die kind by geboorte gekry het, ’n sterk weerspieëling van hoe die kind gaan uitdraai as volwassene. Baie kinders van daardie tyd het juis, as hulle geweet het wat hulle naam beteken, so hul lewens geleef. Jabes was amper een van hulle. (Sy naam beteken “Hy is in smart in die lewe gebring”)
Voor Jesus se geboorte, het die hemelse boodskapper aan Josef verskyn, en aan hom gesê dat die Seun wat Maria verwag, Immanuël genoem moet word, want Hy gaan God met ons wees. (Die el aan die einde van Immanuël dui daarop, want in Hebreeus van daardie tyd het dit altyd deel gevorm van die name wat die verbondsvolk gebruik het om hul Skepper-God, אלהים (uitgespreek el – o –heem ).) En Jesus het met Sy lewe hier op aarde die verpersoonliking van dié naam – Immanuël, uitgeleef. Jesus was volkome mens gewees, maar was ook volkome God.
Selfs tot in hierdie tyd, waarin ons leef, word daar nog steeds waarde aan jou naam gekoppel. Aan ’n naam is ook ’n reputasie gekoppel, en daardeur kry ’n individu identiteit. Deurdat God verskillende name vir aanspreking het – name wat ons moet heilig – gerespekteerde toewyding moet gee, is dit moontlik dat ons God se Goddelike karakter, deur Jesus Christus, kan verstaan, en deurdat ons God beter verstaan, kan ons ook nou Sy wil hier op aarde leer, maar ook doen.
“Laat U koninkryk kom”
Wanneer ons hierdie woorde, “Laat U Koninkryk kom” bid, erken en bely ons dat ons Hemelse Vader, Koning is.
Ons moet ook in gedagte hou, soos ’n aarde koning in verhouding met sy onderdane staan, moet ons, as deel van God se skepping, ook in ’n een - tot - een verhouding met Hom staan. Ek dink diep binne-in onsself, al van ons eerste dag hier op aarde, het ons as mens die hunkering om in die nabyheid van sy Skepper te lewe, net soos die oergeslagte van ter vore. En Jesus, deur Sy kruisdood, maak hierdie Skepper- skepsel verhouding moontlik, deurdat hy in die midde getree het as tussenganger.
Die tydperk waarin ons onsself nou bevind, net na Pinkster tot en met die Adventstyd, volgens die Kerklike kalender, staan bekend as die Koninkryktyd. In hierdie tydperk word nie net op daarop gefokus op die vestiging van God se koninkryk hier op aarde nie, maar daar word ook op verskillende vlakke gefokus op die verhoudinge waarin ons as Christene binne én buite die liggaam van Christus (die kerk), staan.
“Laat u wil ook op die aarde geskied, net soos in die hemele”
Die bogenoemde reël uit die “Onse Vader”- gebed sluit direk aan, by wat ek oor die vorige gedeelte, “Laat U Koninkryk kom”, gesê het. Iets was al reeds in God se hemel - woning plaasgevind het, is bestem, om ook op die aarde te gebeur.
Maar een faktor bied daarteen weerstand. Die mens. God het ons ook ons eie wil gegee – die vryheid om keuses te maak. Dit was nooit God se plan om ’n spul robotte te skep, toe hy die mens geskep het nie. Hy het juis die mens geseën met die gawe om keuses uit te oefen.
Maar ongelukkig, met die sondeval, is die mens nie net van God geskei nie, maar dit was ook die beginpunt van gereelde botsings tussen hulle wil en God se wil vir hulle.
Die mens se wil word gekenmerk deur die volgende houding gekenmerk:
“Elke man vir homself, en te hel met die res.”
“Alles in hierdie lewe gaan net oor my!”
“Alles moet gebeur soos ek dit wil hê”
”Ek is die main peanut in die pakkie”,
“God het mý geroep om die wêreld te suiwer van ongewenste elemente.’ ”
Die ironie is, as ’n mens na die wil van die “eie-ek” kyk, is dit in direkte konflik met God se wil. Ek wonder, of u die leser, die verwysing na Hitler, in die laaste reël van die vorige paragraaf herken het (of was dit nou Verwoerd, Botha of selfs Mugabe?)
God se wil soos reeds genoem, is heeltemal ’n teenpool van ons eie wil. Die hartklop van God se wil, die kern tot God se wil is die liefde, want soos die Bybel genoegsaam sê dat God is liefde. Dus is daar ’n afwesigheid van selfsug, haat, afguns en, wél, alles wat ander mense rondom ons seermaak, in God se wil.
Sedert die sondeval, was God konstant besig om deur mense, sy wil en koninkryk hier op aarde te hervestig. Die kruis sou die element wees wat God en die mens weer nader aanmekaar sou bring, sodat ons as mens ’n beter begrip kan hê van wat God se wil is vir ons lewens en vir die voortbestaan van Sy skepping, veral met die drastiese veranderinge in die klimaat, weerkundig gesproke, maar ook sosiaal en ekonomies.
Een persoon in die geskiedenis van die mensdom, wat ongelukkig nie meer met ons is nie, maar duidelik genoeg verstaan het wat die wil van God was in die tydgleuf wat hy geleef het, is William Wilberforce
Hy was die dryfveer agter die wetgewing wat slawehandel in die ganse Britse ryk sou afskaf, asook die vrystelling van slawe. Op ’n dag, het Wilbeforce met sy beste vriend(wat later die Britse eerste minister sou word) gedeel, dat hy met ’n wroeging in sy hart sit :Om ’n verskil te maak, of om God se wil te doen. Sy vriend se raad, “Doen albei”
Dit is wat so wonderlik is...God se wil vir ons is om te besef ons is Sy kroonskepping en ons is geskep deur Hom, vir Hom. Reeds van die begin af, was dit Sy bedoeling dat Sy hele skepping hom moet verheerlik, nie net die hemelwesens om Sy troon, wat hom heeldag lofgesange en aanbidding toesing nie, maar alles wat Hy hier op aarde is geskep, is gemaak slegs vir daardie doel alleen. Kolossense 1:16 sê die volgende “Alle dinge is deur Hom en tot Hom Geskape.” (Ou Vertaling)
Jesus Christus, in Sy persoon, maak dit weer moontlik dat die skeiding tussen God (die hemel) en ons (die aarde), volkome oorbrug word, sodat God se wil en koninkryk ook op die aarde kan geskied, soos dit in die hemele is.
“Gee ons vandag ons daaglikse brood”
So twee weke terug(relatief gesproke toe ek besig was om hierdie paragraaf te skryf in my aanvanklike notas tot hierdie skryfstuk), het ek met Tannie Elmarie(ons gemeente se hoof-leraar se vrou), juis gesels oor die implikasie van die woorde “Gee ons vandag ons daaglikse brood.” Soos ek aanvanklik besef het, en so het ek Tannie Elmarie meegedeel,is dat eerstens wil die gedeelte vir ons sê, eerder herinner dat ons afhanklik is van God om ons van ons daaglikse brood te verskaf. My indrukke toe ek kleiner was, was dat God ons letterlik sal voorsien van brood, soos Hy gemaak het met die volk in die woestyn, maar daar is ’n definitiewe figuurlike aspek daaraan verbonde.
Figuurlik gesproke is dit ’n direkte verwysing na God wat voorsien in ons daaglikse behoeftes en dat ’n pleidooi en erkentenis van ons kant af is, dat ons God nodig het as deel van ons lewenswandel en dat ons afhanlik is van Sy genade alleen.
Met Jesus se leringe, wat beter bekend staan as die bergrede of die Bergpredikasie, sê-vra Jesus vir die skare, dat hoeveel ter meer sal God vir die mens nie sorg, om dat die mens meer as twee mossies werd is in God se oë, en selfs vir daardie twee mossies sorg God voor in Sy almag. (Matteus 10:29-31)
Later het Jesus vir dié wat hom in daardie stadium gevolg het geleer, dat die mens al sy bekommernisse op Hom moet werp(Matteus 11:28), want ons sal nie ’n dag bekom as ons onsself bekommer oor die dag van môre nie. (Matteus 6:28 – 34)
Geloof speel hier ’n belangrike rol, want jy het nodig om God blindelings te vertrou in Sy voorsiening. Dit is vir ons moeilik as mens om dié tree van geloof te vat, want ons is gemaklik met alles wat sigbaar en meetbaar is, ten opsigte van voorsiening van ons daaglikse brood. Hoeveel groter is die beloning nie, as ons net bloot in alle aspekte van ons lewens in afhanklikheid van God lewe. Dan sal ons werklik verstaan waaroor God se wil en koninkryk handel.
“En vergeef ons oortredinge, net soos ons die vergewe wat teen ons oortree.”
Oor vergifnis kan ’n mens ’n hele boek skryf (aanloklik), en ja, daar is toevallig alreeds ook al ’n Boek daaroor geskryf(en ook die liefde, wyshede, lofgesange, die skepping ... )
Op ’n onlangse kamp waarop ek was, het die spreker in een van sy sessies die vraag aangeraak wat nodig is in ’n verhouding en dinge wat nie behoort te wees in ’n verhouding nie. In die groepe was deugde soos liefde,vreedsaamheid,wedersydse respek,geduld en vertroue genoem, maar in die afwesigheid van deugde soos dié bogenoemde, kan ’n verhouding skeefloop. Die spreker het verder gegaan en die kerngedagte wat die spreker wou oorbring tot ons almal, was dat “vergifnis is die gom wat enige verhouding saambind.”
Om te vergewe beteken nie net om jou oortreding teenoor ’n ander persoon te bely nie, maar ook dat wat vergifnis geverg het, heeltemal vergete moet bly en nooit weer opgegrawe word nie. Met ander woorde, wees Jesus vir daardie persoon.
Jesus se voorbeeld van hoe Hy vergifnis hanteer word duidelik beklemtoon aan die woorde van Psalm 103:
“Barmhartig en genadig is die Here, lankmoedig en vol liefde. Hy sal ons ons sonde nie bly toereken nie en nie verewig toornig (kwaad) bly nie” (vers 8 en 9)
“So ver as wat die ooste van die weste af is, so verwyder Hy ons oortredings vanaf ons af” (Vers 12)
Nou die interessante ding oor vers twaalf is dat in die tydperk toe hierdie Psalm geskryf is, het die mensdom nog die denkwyse gehad dat die aarde plat is en dat as ’n mens te ver oor die rant sou gaan, dat jy sou afval – dus het hulle tot die slotsom gekom dat God die sondes van ons af wegvat so ver die westelike rant van die aarde vanaf die oostelike rant van die aarde af is.
Die teorie dat die aarde plat is, was tog nie so waterdig nie. In die tyd van die Renaissance het astronome en wetenskaplikes(en kunstenaars), soos Galileo, Kepler, Copernicus, Da Vinci, bepaal dat die aarde ’n sfeer is, wat effens afgeplat is by die pole. (en baie van hulle moes hul teorie ontken voor die kommissies en hofsake wat deur die Roomse Kerk, of wel as ketters uitgejou word en die nodige straf ontvang – gewoonlik baie menslik (brandstapels,tronkstraf ensovoorts), want God se kerk maak mos nie seer nie(?!))
Om weer terug te kom by vers 12 van Psalm 103. As ’n mens dus dié vers sou plaas in die konteks dat die aarde rond is(fisies bewys deur die ruimte - reise van die twintigste eeu), dan is dit onmoontlik om die ware verste moontlike punte van oos en wes te bepaal,(ons het lyne oor die aarde begin trek, maar dis maar ook net denkbeeldig) dan kom dit daarop neer dat God se vergifnis en genade soveel groter is as wat ons ooit onsself kan indink.
Om terug te kom by “vergewe ons soos ons dié vergewe wat teen ons oortree.” My eerste indruk as ek die bogenoemde aanhaling lees, is dat God ons sal vergewe soos ons ander vergewe. Vrymaking maak deel uit van die proses van vergifnis. Dus die manier hoe ons ander deur vergifnis vrymaak, sal God ook vrymaking in ons eie lewens bewerkstellig, om ons volkome te bevry van die kettings (skuldgevoelens, ensovoorts) wat ons weerhou om te lewe soos wat God ons bestem het om te lewe.
“Laat ons nie in die versoeking kom nie, maar verlos ons van die Bose”
Ek gaan hierdie gedeelte, wat in meeste manuskripte as die afsluiting van die “Onse Vader” gesien word,in twee gedeeltes deel, naamlik “Laat ons nie in die versoeking kom nie...” en “...maar verlos ons van die Bose.”.
As ’n mens die na gedeelte “Laat ons nie in die versoeking kom nie” van nader bekyk, herinner dit mens sterk aan die gedeelte in Jabes se gebed(1 Kronieke 4:10), naamlik “Weerhou hou my van die Bose.” Plaas ’n mens die twee gebede parallel aan mekaar, is daar nog gedagtes wat redelik met mekaar ooreenstem. Byvoorbeeld, in Jabes se gebed, spreek Jabes die volgende woorde: “Vergroot my grondgebied.” Dis amper soos die versoek, “laat U wil geskied”.
Laat ek verduidelik: As gevolg van God se wil wat in albei gebedsversoeke geskied ten opsigte van uitbreiding van grondgebied (die “Onse Vader” se “Laat U Koninkryk kom” en “Vergroot my grondgebied” van Jabes se gebed), kom dit in direkte konflik met die grondgebied wat die duiwel vir homself opgeëis het, na die sondeval. Sodra ons(en God) meer en meer in die duiwel se plekke van houvas binnedring en meer en meer kettings gebreek word, deur Jesus se bloed, hoe meer probeer die slang van ouds dit teenstaan.
Dus die rede vir die woorde “neem my onder U beskerm” (Jabes se gebed) en “En laat ons nie in die versoeking kom nie.” (Die “Onse Vader” – gebed), is ’n versoek van ons af aan God om ons te versterk teen enige vorm van aanvalle van die duiwel se kant af, sodat die duiwel nie ’n houvas in ons lewens kan verkry nie.
“Maar verlos ons van die Bose.” Die versoek is eerder ’n pleidooi van die kinders van God, dat as dit God se wil behaag, dat Hy hulle uit die wurggreep van die bose se magte en heerskappy oor hul lewens sal gryp. God se wil behaag dit wel, en gouer as wat die volgelinge van Jesus kon begryp...
In minder as drie jaar, nadat Jesus Sy volgelinge hierdie woorde leer bid het, hang Hy aan ’n kruis, en uiter ’n versoek aan Sy Vader in die Hemel, ’n pleidooi van vergifnis. Hy spreek die woorde “Vader vergewe hulle, want hulle weet nie wat hulle doen nie “ en dit vir ons elkeen se siel. Einde ten laaste, voordat Hy Sy laaste asem uitblaas, voltrek Hy die verlossingsplan van God met die woorde, “Dit is Volbring.”
God verhoor elke woord wat Jesus op daardie dag gespreek het en daar kom toe volkome verlossing vir die wêreld van die een wat hulle Satan of die duiwel noem. Op Golgotá word die beslissende prys van vrymaking van die hele mensdom betaal – vanuit die eeue oue verlede tot die voleinding van die wêreld. Die mens word op daardie oomblik volkome vry van sy sonde-kettings.
Mag ons, met Christus se wederkoms, saam met skare engele om Sy troon saam die volgende woorde besing:
“ Want aan U behoort die Koninkryk, die Krag en die Heerlikheid, tot in Ewigheid. Amen ”
laat U naam geheilig word;
laat U koninkryk kom;
laat U wil ook op die aarde geskied,
net soos in die hemel
gee ons vandag ons daaglikse brood
en vergeef ons oortredings
soos ons die vergewe wat teen ons oortree
en laat ons nie in die versoeking kom nie
maar verlos ons van die Bose
Hierdie bostaande gebed sal dié van julle wat bekend is met die inhoud van die Bybel – die Heilige Geskrif van die Christelike geloof as die “Onse Vader” gebed.
Vandag, op pad na Wayne (My installasie assistent) se huis in Elsiesrivier, dink ek toevallig aan die reël in die gebed, “Gee ons vandag ons daaglikse brood” en ek besef toe by myself dat hiérdié gebed soveel keer deur my en ander mede-gelowiges rympie-agtig geuiter is, sonder nadenking van wat ons sopas gebid het. Dis hoekom ek in hiérdié skryfstuk my interpretasie te gee oor wat ek verstaan met die woorde wat Jesus gebruik het, asook die implikasie daarvan in ons hedendaagse lewe.
“Ons Vader wat in die hemel is”
In die eerste reël word daar word ’n identiteit gekoppel aan die Persoon wat aangespreek word, asook waar die Persoon Hom bevind , naamlik “Ons Vader wat in die hemel is.”
Dit herinner my nogal sterk aan die samestelling van ’n e-pos adres soos tian@broadbandexpress.co.za. Die eerste gedeelte van die e-pos adres voor die aapstert (@ - simbool) identifiseer wie die persoon is wat op die ou end die e-pos gaan ontvang. Die tweede gedeelte van die e-pos adres, na die aapstert (@ - simbool) dui waar die spesifieke persoon hom/haar bevind. In dié adres wat ek as voorbeeld gebruik het, is die aangespreekte deel van ’n Suid Afrikaanse Maatskappy met die naam van Broadband Express (Die .co in ’n e-pos adres, dui teoreties op ’n maatskappy, met die za, wat dui op die ligging van die Maatskappy – za wat natuurlik dui op Zuid Afrika)
Maar terug by die kerngedagte van dié skryfstuk. Soos reeds gesê, help die eerste reël van die gebed wat Jesus sy dissipels leer bid het, ons om te identifiseer wie aangespreek word. Ook wat interessant is in hierdie opsig, is dat Jesus bid “Ons Vader”, wat ’n sterk aanduiding is dat God as die Vader-figuur nie net in verhouding wil wees met Sy Seun nie, maar dat God se hartsverlange is dat ons as gelowiges, as Sy bruid, in verhouding met Hom moet leef.
Dit was nooit God se bedoeling dat ons as sy skepping, van Hom moes geskei gewees het nie, maar deur die mense se keuse om ’n selfgesentreerde lewe te lei, is ons van God se teenwoordigheid verwyder. Ons strewe om te leef vir die “eie-ek”, het verrykende gevolge soos armoede, vreemdeling-haat, vernietiging van God se skepping, asook die skepping van wanhoop by meeste mense.
Nog iets wat opvallend is wanneer ons God aanspreek as ’n vader-figuur, is dat ons karaker-eienskappe van ’n vader in Hom raaksien, soos ons ook in ons aardse pa’s so raaksien. In die eerste instansie word die manlike ouer-figuur – vader, gesien as die oorsprong van toekomstige nageslagte. So was dit ook, Adam, die eerste mens, is uit God se inisiatief geskep, en uit Adam as die volgende patriarg, het sy nageslag ontstaan.
Ook kan gesê word dat ’n vader ook die rol van ’n (nederige) regter moet volstaan. Hy moet na al die belange van sy huishouding omsien en onpartydige, regverdige besluite te kan neem vir die belange van sy huisgesin, voordat hy aan homself aandag gee.
Die benaming “Vader” kan ook gesien word as ’n verwysing na gesagsfiguur soos die hoof van ’n land, wat met die nodige respek en eer aangespreek moet word – iets wat in die volgende gedeelte meer uitgelig gaan word.
“Laat U Naam geheilig word”
Wat beteken dit om iets heilig te maak? Om iets te heilig beteken om iets toe te wy vir ’n spesifieke doel, maar ook respek en aansien te betoon. Dit is wat God van ons vra. Wanneer ons bid “Laat U Naam geheilig word”, bid ons eintlik “mag dit so gebeur dat ons as U skepping onsself daartoe toewy om U met die nodige respek en aansien te eer.”
Met dat ons in die moderne tyd al meer kere gejaagde lewens leef, vergeet ons van die Een, wat ons die nodige krag en daaglikse brood voorsien, en dat ons verplig om Hom die eer te gee wat Hy verdien. In Die Bybel staan daar ons is “vir God en deur God geskep is.”(Kolossense 1:16). Met ander woorde, God het ons gemaak, sodat ons saam met die res van die uitspansel, wat Hy geskep het, Hom as Skepper-God kan eer en verheerlik.
In die voorafgaande paragrawe het ek redelik gefokus wat die woordjie “ heilig “ beteken in al sy vorme, maar dit is ook belangrik om ook na die onderwerp van heiliging van nader te bekyk, naamlik die Vader se Naam.
Wat is in ’n naam? In die tye van die geskiedenis waarteen die gebeure in die Bybel hom afspeel, was die betekenis van die naam wat die kind by geboorte gekry het, ’n sterk weerspieëling van hoe die kind gaan uitdraai as volwassene. Baie kinders van daardie tyd het juis, as hulle geweet het wat hulle naam beteken, so hul lewens geleef. Jabes was amper een van hulle. (Sy naam beteken “Hy is in smart in die lewe gebring”)
Voor Jesus se geboorte, het die hemelse boodskapper aan Josef verskyn, en aan hom gesê dat die Seun wat Maria verwag, Immanuël genoem moet word, want Hy gaan God met ons wees. (Die el aan die einde van Immanuël dui daarop, want in Hebreeus van daardie tyd het dit altyd deel gevorm van die name wat die verbondsvolk gebruik het om hul Skepper-God, אלהים (uitgespreek el – o –heem ).) En Jesus het met Sy lewe hier op aarde die verpersoonliking van dié naam – Immanuël, uitgeleef. Jesus was volkome mens gewees, maar was ook volkome God.
Selfs tot in hierdie tyd, waarin ons leef, word daar nog steeds waarde aan jou naam gekoppel. Aan ’n naam is ook ’n reputasie gekoppel, en daardeur kry ’n individu identiteit. Deurdat God verskillende name vir aanspreking het – name wat ons moet heilig – gerespekteerde toewyding moet gee, is dit moontlik dat ons God se Goddelike karakter, deur Jesus Christus, kan verstaan, en deurdat ons God beter verstaan, kan ons ook nou Sy wil hier op aarde leer, maar ook doen.
“Laat U koninkryk kom”
Wanneer ons hierdie woorde, “Laat U Koninkryk kom” bid, erken en bely ons dat ons Hemelse Vader, Koning is.
Ons moet ook in gedagte hou, soos ’n aarde koning in verhouding met sy onderdane staan, moet ons, as deel van God se skepping, ook in ’n een - tot - een verhouding met Hom staan. Ek dink diep binne-in onsself, al van ons eerste dag hier op aarde, het ons as mens die hunkering om in die nabyheid van sy Skepper te lewe, net soos die oergeslagte van ter vore. En Jesus, deur Sy kruisdood, maak hierdie Skepper- skepsel verhouding moontlik, deurdat hy in die midde getree het as tussenganger.
Die tydperk waarin ons onsself nou bevind, net na Pinkster tot en met die Adventstyd, volgens die Kerklike kalender, staan bekend as die Koninkryktyd. In hierdie tydperk word nie net op daarop gefokus op die vestiging van God se koninkryk hier op aarde nie, maar daar word ook op verskillende vlakke gefokus op die verhoudinge waarin ons as Christene binne én buite die liggaam van Christus (die kerk), staan.
“Laat u wil ook op die aarde geskied, net soos in die hemele”
Die bogenoemde reël uit die “Onse Vader”- gebed sluit direk aan, by wat ek oor die vorige gedeelte, “Laat U Koninkryk kom”, gesê het. Iets was al reeds in God se hemel - woning plaasgevind het, is bestem, om ook op die aarde te gebeur.
Maar een faktor bied daarteen weerstand. Die mens. God het ons ook ons eie wil gegee – die vryheid om keuses te maak. Dit was nooit God se plan om ’n spul robotte te skep, toe hy die mens geskep het nie. Hy het juis die mens geseën met die gawe om keuses uit te oefen.
Maar ongelukkig, met die sondeval, is die mens nie net van God geskei nie, maar dit was ook die beginpunt van gereelde botsings tussen hulle wil en God se wil vir hulle.
Die mens se wil word gekenmerk deur die volgende houding gekenmerk:
“Elke man vir homself, en te hel met die res.”
“Alles in hierdie lewe gaan net oor my!”
“Alles moet gebeur soos ek dit wil hê”
”Ek is die main peanut in die pakkie”,
“God het mý geroep om die wêreld te suiwer van ongewenste elemente.’ ”
Die ironie is, as ’n mens na die wil van die “eie-ek” kyk, is dit in direkte konflik met God se wil. Ek wonder, of u die leser, die verwysing na Hitler, in die laaste reël van die vorige paragraaf herken het (of was dit nou Verwoerd, Botha of selfs Mugabe?)
God se wil soos reeds genoem, is heeltemal ’n teenpool van ons eie wil. Die hartklop van God se wil, die kern tot God se wil is die liefde, want soos die Bybel genoegsaam sê dat God is liefde. Dus is daar ’n afwesigheid van selfsug, haat, afguns en, wél, alles wat ander mense rondom ons seermaak, in God se wil.
Sedert die sondeval, was God konstant besig om deur mense, sy wil en koninkryk hier op aarde te hervestig. Die kruis sou die element wees wat God en die mens weer nader aanmekaar sou bring, sodat ons as mens ’n beter begrip kan hê van wat God se wil is vir ons lewens en vir die voortbestaan van Sy skepping, veral met die drastiese veranderinge in die klimaat, weerkundig gesproke, maar ook sosiaal en ekonomies.
Een persoon in die geskiedenis van die mensdom, wat ongelukkig nie meer met ons is nie, maar duidelik genoeg verstaan het wat die wil van God was in die tydgleuf wat hy geleef het, is William Wilberforce
Hy was die dryfveer agter die wetgewing wat slawehandel in die ganse Britse ryk sou afskaf, asook die vrystelling van slawe. Op ’n dag, het Wilbeforce met sy beste vriend(wat later die Britse eerste minister sou word) gedeel, dat hy met ’n wroeging in sy hart sit :Om ’n verskil te maak, of om God se wil te doen. Sy vriend se raad, “Doen albei”
Dit is wat so wonderlik is...God se wil vir ons is om te besef ons is Sy kroonskepping en ons is geskep deur Hom, vir Hom. Reeds van die begin af, was dit Sy bedoeling dat Sy hele skepping hom moet verheerlik, nie net die hemelwesens om Sy troon, wat hom heeldag lofgesange en aanbidding toesing nie, maar alles wat Hy hier op aarde is geskep, is gemaak slegs vir daardie doel alleen. Kolossense 1:16 sê die volgende “Alle dinge is deur Hom en tot Hom Geskape.” (Ou Vertaling)
Jesus Christus, in Sy persoon, maak dit weer moontlik dat die skeiding tussen God (die hemel) en ons (die aarde), volkome oorbrug word, sodat God se wil en koninkryk ook op die aarde kan geskied, soos dit in die hemele is.
“Gee ons vandag ons daaglikse brood”
So twee weke terug(relatief gesproke toe ek besig was om hierdie paragraaf te skryf in my aanvanklike notas tot hierdie skryfstuk), het ek met Tannie Elmarie(ons gemeente se hoof-leraar se vrou), juis gesels oor die implikasie van die woorde “Gee ons vandag ons daaglikse brood.” Soos ek aanvanklik besef het, en so het ek Tannie Elmarie meegedeel,is dat eerstens wil die gedeelte vir ons sê, eerder herinner dat ons afhanklik is van God om ons van ons daaglikse brood te verskaf. My indrukke toe ek kleiner was, was dat God ons letterlik sal voorsien van brood, soos Hy gemaak het met die volk in die woestyn, maar daar is ’n definitiewe figuurlike aspek daaraan verbonde.
Figuurlik gesproke is dit ’n direkte verwysing na God wat voorsien in ons daaglikse behoeftes en dat ’n pleidooi en erkentenis van ons kant af is, dat ons God nodig het as deel van ons lewenswandel en dat ons afhanlik is van Sy genade alleen.
Met Jesus se leringe, wat beter bekend staan as die bergrede of die Bergpredikasie, sê-vra Jesus vir die skare, dat hoeveel ter meer sal God vir die mens nie sorg, om dat die mens meer as twee mossies werd is in God se oë, en selfs vir daardie twee mossies sorg God voor in Sy almag. (Matteus 10:29-31)
Later het Jesus vir dié wat hom in daardie stadium gevolg het geleer, dat die mens al sy bekommernisse op Hom moet werp(Matteus 11:28), want ons sal nie ’n dag bekom as ons onsself bekommer oor die dag van môre nie. (Matteus 6:28 – 34)
Geloof speel hier ’n belangrike rol, want jy het nodig om God blindelings te vertrou in Sy voorsiening. Dit is vir ons moeilik as mens om dié tree van geloof te vat, want ons is gemaklik met alles wat sigbaar en meetbaar is, ten opsigte van voorsiening van ons daaglikse brood. Hoeveel groter is die beloning nie, as ons net bloot in alle aspekte van ons lewens in afhanklikheid van God lewe. Dan sal ons werklik verstaan waaroor God se wil en koninkryk handel.
“En vergeef ons oortredinge, net soos ons die vergewe wat teen ons oortree.”
Oor vergifnis kan ’n mens ’n hele boek skryf (aanloklik), en ja, daar is toevallig alreeds ook al ’n Boek daaroor geskryf(en ook die liefde, wyshede, lofgesange, die skepping ... )
Op ’n onlangse kamp waarop ek was, het die spreker in een van sy sessies die vraag aangeraak wat nodig is in ’n verhouding en dinge wat nie behoort te wees in ’n verhouding nie. In die groepe was deugde soos liefde,vreedsaamheid,wedersydse respek,geduld en vertroue genoem, maar in die afwesigheid van deugde soos dié bogenoemde, kan ’n verhouding skeefloop. Die spreker het verder gegaan en die kerngedagte wat die spreker wou oorbring tot ons almal, was dat “vergifnis is die gom wat enige verhouding saambind.”
Om te vergewe beteken nie net om jou oortreding teenoor ’n ander persoon te bely nie, maar ook dat wat vergifnis geverg het, heeltemal vergete moet bly en nooit weer opgegrawe word nie. Met ander woorde, wees Jesus vir daardie persoon.
Jesus se voorbeeld van hoe Hy vergifnis hanteer word duidelik beklemtoon aan die woorde van Psalm 103:
“Barmhartig en genadig is die Here, lankmoedig en vol liefde. Hy sal ons ons sonde nie bly toereken nie en nie verewig toornig (kwaad) bly nie” (vers 8 en 9)
“So ver as wat die ooste van die weste af is, so verwyder Hy ons oortredings vanaf ons af” (Vers 12)
Nou die interessante ding oor vers twaalf is dat in die tydperk toe hierdie Psalm geskryf is, het die mensdom nog die denkwyse gehad dat die aarde plat is en dat as ’n mens te ver oor die rant sou gaan, dat jy sou afval – dus het hulle tot die slotsom gekom dat God die sondes van ons af wegvat so ver die westelike rant van die aarde vanaf die oostelike rant van die aarde af is.
Die teorie dat die aarde plat is, was tog nie so waterdig nie. In die tyd van die Renaissance het astronome en wetenskaplikes(en kunstenaars), soos Galileo, Kepler, Copernicus, Da Vinci, bepaal dat die aarde ’n sfeer is, wat effens afgeplat is by die pole. (en baie van hulle moes hul teorie ontken voor die kommissies en hofsake wat deur die Roomse Kerk, of wel as ketters uitgejou word en die nodige straf ontvang – gewoonlik baie menslik (brandstapels,tronkstraf ensovoorts), want God se kerk maak mos nie seer nie(?!))
Om weer terug te kom by vers 12 van Psalm 103. As ’n mens dus dié vers sou plaas in die konteks dat die aarde rond is(fisies bewys deur die ruimte - reise van die twintigste eeu), dan is dit onmoontlik om die ware verste moontlike punte van oos en wes te bepaal,(ons het lyne oor die aarde begin trek, maar dis maar ook net denkbeeldig) dan kom dit daarop neer dat God se vergifnis en genade soveel groter is as wat ons ooit onsself kan indink.
Om terug te kom by “vergewe ons soos ons dié vergewe wat teen ons oortree.” My eerste indruk as ek die bogenoemde aanhaling lees, is dat God ons sal vergewe soos ons ander vergewe. Vrymaking maak deel uit van die proses van vergifnis. Dus die manier hoe ons ander deur vergifnis vrymaak, sal God ook vrymaking in ons eie lewens bewerkstellig, om ons volkome te bevry van die kettings (skuldgevoelens, ensovoorts) wat ons weerhou om te lewe soos wat God ons bestem het om te lewe.
“Laat ons nie in die versoeking kom nie, maar verlos ons van die Bose”
Ek gaan hierdie gedeelte, wat in meeste manuskripte as die afsluiting van die “Onse Vader” gesien word,in twee gedeeltes deel, naamlik “Laat ons nie in die versoeking kom nie...” en “...maar verlos ons van die Bose.”.
As ’n mens die na gedeelte “Laat ons nie in die versoeking kom nie” van nader bekyk, herinner dit mens sterk aan die gedeelte in Jabes se gebed(1 Kronieke 4:10), naamlik “Weerhou hou my van die Bose.” Plaas ’n mens die twee gebede parallel aan mekaar, is daar nog gedagtes wat redelik met mekaar ooreenstem. Byvoorbeeld, in Jabes se gebed, spreek Jabes die volgende woorde: “Vergroot my grondgebied.” Dis amper soos die versoek, “laat U wil geskied”.
Laat ek verduidelik: As gevolg van God se wil wat in albei gebedsversoeke geskied ten opsigte van uitbreiding van grondgebied (die “Onse Vader” se “Laat U Koninkryk kom” en “Vergroot my grondgebied” van Jabes se gebed), kom dit in direkte konflik met die grondgebied wat die duiwel vir homself opgeëis het, na die sondeval. Sodra ons(en God) meer en meer in die duiwel se plekke van houvas binnedring en meer en meer kettings gebreek word, deur Jesus se bloed, hoe meer probeer die slang van ouds dit teenstaan.
Dus die rede vir die woorde “neem my onder U beskerm” (Jabes se gebed) en “En laat ons nie in die versoeking kom nie.” (Die “Onse Vader” – gebed), is ’n versoek van ons af aan God om ons te versterk teen enige vorm van aanvalle van die duiwel se kant af, sodat die duiwel nie ’n houvas in ons lewens kan verkry nie.
“Maar verlos ons van die Bose.” Die versoek is eerder ’n pleidooi van die kinders van God, dat as dit God se wil behaag, dat Hy hulle uit die wurggreep van die bose se magte en heerskappy oor hul lewens sal gryp. God se wil behaag dit wel, en gouer as wat die volgelinge van Jesus kon begryp...
In minder as drie jaar, nadat Jesus Sy volgelinge hierdie woorde leer bid het, hang Hy aan ’n kruis, en uiter ’n versoek aan Sy Vader in die Hemel, ’n pleidooi van vergifnis. Hy spreek die woorde “Vader vergewe hulle, want hulle weet nie wat hulle doen nie “ en dit vir ons elkeen se siel. Einde ten laaste, voordat Hy Sy laaste asem uitblaas, voltrek Hy die verlossingsplan van God met die woorde, “Dit is Volbring.”
God verhoor elke woord wat Jesus op daardie dag gespreek het en daar kom toe volkome verlossing vir die wêreld van die een wat hulle Satan of die duiwel noem. Op Golgotá word die beslissende prys van vrymaking van die hele mensdom betaal – vanuit die eeue oue verlede tot die voleinding van die wêreld. Die mens word op daardie oomblik volkome vry van sy sonde-kettings.
Mag ons, met Christus se wederkoms, saam met skare engele om Sy troon saam die volgende woorde besing:
“ Want aan U behoort die Koninkryk, die Krag en die Heerlikheid, tot in Ewigheid. Amen ”
Saturday, May 3, 2008
Only time will tell
"Why are we so impatient when waiting in queue?".
This thought occurred to me this morning, while standing in a queue in a bank this morning.
I came to the conclusion, that even though we really think about it, our soul acknowledge the fact that time here on earth is so limited and death a real thing, each of us have a certain extend of uncertainty towards death itself.
While searching the net, i found the artwork on the right called "Carpe Diem"by the artist called Nanoo G. And in this image as you can see is a hand with sand running though its fingers. My interpretation of this artwork is that God is holding our life in His hand(the sand) and every moment more and more of the sand falls away - time that passes by. It is up to us to decide how we would live our life's, before it becomes dust and fades away.
So in a way, our soul is telling us - not by an audible voice, that we must seize every moment of every day!!!
Carpe Diem
Subscribe to:
Posts (Atom)
